Lima...NY....Brussel

En toen was het voorbij....

De laatste weken hebben we het hier nog zeer goed naar onze zin gehad.

Oudjaar was er eentje om nooit te vergeten. In het noordelijkste surfstadje Mancora hebben we - 6 uur later dan Belgische tijd- met een door-het-dolle-hene vriendengroep afgeteld naar 2009. Op blote voeten, onder palmbomen met kokosnoten en in ons beste zomeroutfit feestten we op een strandfuif de hele nacht rond. Het was de 16-uren durende busrit meer dan waard!

Deze week namen we in Trapiche de "children's puppet kit-test" af voor Isabel haar thesis. Trapiche is een heel stoffig, arm maar toch super charmant dorpje dat leeft van de 'agricultura'. De miniatuur-peruviaantjes stalen voor de zoveelste keer tijdens deze stage ons hart. Kinderen als Aron en Juan-Gabriel zullen we niet snel vergeten.

Op vrijdag trok ik met de meisjes van het Hogar naar de zee! Ze waren door het dolle heen met deze uitstap en werden de hele dag verwend. Het 'definitieve' afscheid op het einde was moeilijk. Ik heb niet zolang met deze kinderen gewerkt, maar toch voel je je er direct mee verbonden. Toke en Katrien, hun vele 'saludos' en zoute zeekussen waren zeker en vast ook voor jullie!

En daarmee zit ook ons avontuur er hier op en vliegen we de andere 4 chicas achterna. We zeggen dag aan dit prachtige land, de zon, het Spaans, het kleurrijke Casa Marfil, hartelijke Martha en mysterieuze Cosy en gaan het barkoude ( het is op dit moment zéér moeilijk om vrieskou voor te stellen ) NY en thuisland tegemoet.

Ik denk dat ik in naam van iedereen mag zeggen dat dit een geweldige ervaring was! Ik heb hier zoveel geleerd: zowel over een nieuwe cultuur, werken in een Zuiders land, een nieuwe taal en gewoontes als over jezelf, je vrienden en familie...Het was dan ook heel leuk om gesteund te worden met mailtjes en verrassende brieven!

En daarmee zit het er nu echt op. Bedankt dat jullie ons gelezen en gevolgd hebben!! Straks stappen we weer op dat grote vliegtuig en 13 januari landen we. Tot dan!

Por la ultima vez, muchos besos de Lima!

de gringas

New York & B(rrrrr)elgië opnieuw!

Dag mede-landgenootjes,


Lieselot bracht jullie alvast op de hoogte, maar 4 van de 6 avonturiertjes verblijven weer in koudere oorden. Het doet dan ook een beetje raar om jullie vanuit België op de hoogte te houden van het laatste avontuur (voor 4 van ons dan toch): de terugreis!


18 december, ook voor de Peruvianen begon duidelijk de kerstvakantie. Een rij om u tegen te zeggen bij het inchecken, met alvast een uur vertraging als gevolg. Onze bagage was ook iets omvangrijker dan bij het heengaan, bij de één al wat duidelijk zichtbaar dan bij de ander ;)

19 december, New York New York! Na de nodige wachttijd voor het uitchecken (de Amerikanen zijn na 4,5 maand nog geen haar veranderd) waren we even licht euforisch, want het sneeuwde! Net iets anders dan de brandende zon van Lima, maar jeuj, sneeuw (dachten we toen nog)! Volle moed trokken met de trein en de metro richting New York city. Na even zoeken en een eetpauze in de McDonalds hadden we dan toch Times Square gevonden. Lang genieten konden we niet echt, want de sneeuw was al iets meer sneeuwstorm geworden, onze zomertenen vroren eraf! Na enkele opwarmstops in winkels bereikten we uiteindelijk ook nog Rockefeller's Square met de grooooote kerstboom! Na een welverdiende warme chocomelk in de Starkbucks zat ons typisch 'dagje' New York er weeral op...


Eenmaal aangekomen in de luchthaven was het nog minder 'jeuj sneeuw', want eerst mochten de vliegtuigen niet meer opstijgen en toen het wel weer mocht, was het eerst 3u aanschuiven om het vliegtuig te ont-ijs-en.

En met een vertraging van bijna 5uur werden we op 20 december in Zaventem onthaald door onze dolenthousiaste vriendjes en familie (mét 'spandoek', zoals gevraagd ;))!



Aan al onze trouwe lezers: Feliz navidad en schol op het nieuwe jaar!

Van ons vieren, voor de laatste maal,
MUCHOS BESOS!

Katrien, Lien, Katrien & Toke

25/12/2008

Hola amigos !!

Sinds onze trektocht naar Machu Picchu is er veel gebeurd...

-Stageprojecten werden afgerond, van onze Peruviaanse kindjes en collega's werd afscheid genomen
-De jacht op kerstcadeautjes werd geopend
-De jacht werd gesloten : vele Sols waren we armer, vele Peruviaanse souvenirs rijker
-De psychologen reisden heel Peru rond in december : op een hoge top werden condors bewonderd, blaren werden gekweekt tijdens de Colca Canyon, het project van Liesbet Willems (die een paar jaar geleden deze stage deed) werd bezocht, als wilde beesten leefden ze zich uit in de jungle.... om uiteindelijk moe maar voldaan terug te belanden in Casa Marfil.
-Lien kreeg op de valreep nog een paar dagen bezoek van Julia
-Lieselot liep door alle security heen naar haar Dieter op 12/12
- Samen met Toke vlogen ze over de Nazca-lijnen. Dit zijn mysterieuze tekeningen van dieren en 1 marsmannetje in de grond. De misselijkmakende vlucht met het mini-vliegtuigje was al even onvergetelijk als de tekeningen zelf...
- Isabel werd 22 lentes jong op 16/12. Een etentje in een trendy pastarestaurant, een MP3 vol Milc Inc en een giga fruitsla maakten haar dag kompleet.
- Op 18/12 keerden de Katrienen, Lien en Toke huiswaarts. Isabel en Lieselot blijven nog een paar weken langer.

Dit was in een notendop wat de voorbije maand plaatsvond in ons (ja dat kunnen we nu wel al zeggen) Peru.

Gisteren en vandaag beleefden Isabel en ik een zeer aparte Kerst. Voor het eerst in ons jeugdige leven liepen we niet rond met muts, sjaal, dikke jas en drie truien maar in onze zomeroutfit gingen we aan de slag voor het kerstmenu. We serveerden voor onze huisgenoten Pina Colada, zelfgemaakte vegetarische lasagne en zachte chocoladetaart met peren. Alles werd gesmaakt, maar de kerstkadootjes die Toke, Katrien, Katrien en Lien voor ons als verrassing hadden achtergelaten, maakten de avond kompleet voor ons. We zullen ons de wijn en Cote d'Or laten smaken!



Om 24 's nachts werden de Peruvianen een beetje gek en waande ik me even in wereldoorlog 3 want langs alle kanten van Casa marfil werden minutenlang bommetjes en vuurwerkpijlen afgeschoten. Door de ruiten zag je mensen knuffelen en kussen geven. Ik vraag me nu al af hoe ze oudjaar gaan aanpakken...

Omdat we waarschijnlijk maar 1 keer Kerst in de zomer gaan vieren, trokken we vandaag- door een vrijwel autoloos Lima!- naar het strand... na een paar uur ging de zon onder en wandelden we in nog zo een 25° langs vele verlichte en flikkerende kerstmannen, elanden en versierde balkonnetjes naar de cinema. Zeer raar gevoel , amper een kerstgevoel te noemen eigenlijk, maar wel bijzonder om eens mee te maken.

Vanuit het verre Lima wensen we jullie allemaal een Feliz Navidad, zeer snel een Prospero Año en veel felizidad!
Tot slot geef ik jullie nog de Peruviaanse kersthit mee http://www.youtube.com/watch?v=ihW56Xa3XGQ. Luister en laat wat Limanese zonnestralen jullie woonkamer binnensijpelen!

Hasta pronto !
las 2 gringas


P.s. Onze gsm's zijn gestolen en verloren. Hier onze nieuwe nummers.
Isabel : 0051/1988.96.14.41
Lieselot: 0051/ 1999.41.39.84

COCA TEA COCA TEA

Hallo lieverds thuis,

Jullie vreesden waarschijnlijk al dat we ontvoerd waren door een gruwelijke Inca-stam, maar niets is minder waar... tadaaa hier zijn we weer levend en wel!

Waar moeten we beginnen met onze update?
In oktober kregen we bezoek van vele mama's en papa's. We werden overladen met chocolade, kussen en andere verwennerijen. Het deed deugd wat Vlaams nieuws in Casa Marfil te laten binnenwaaien. WIj van onze kant zorgden voor 'de best mogelijke' view van Lima. Missie geslaagd of niet? Dat laten we aan hen over :D

Last but not least kregen we het bezoek van ene schone jonkvrouwe uit Edegem: ons Caroline (aka Boris-onze-beste-vriend en samson-imitator in één ).
Samen met Toke ging ze de Zuidelijke jungle van Peru onveilig maken. Vier dagen lang genoten we van de pracht en praal van de 5 eco-systemen ( voor meer info contacteer alwetende freak-Toke hierover): apen, kaaimannen, luiaard, anaconda, tarantula's, papegaaien, waterschildpadden en dit alles in maar liefst 42 graden. Onze jungle-tocht had wel iets weg van een zweetkuur :) Gelukkig hadden we ook tijd om te relaxen in onze hangmatten en reisverhalen uit te wisselen met onze internationale groep. Kortom, we love the jungle!

Na hun Tarzan en Jane-avontuur (wie wie is laat ik aan hen over) verbroederden alle gringas weer samen in Cuzco. Daar bezochten we incasites en zoutterrassen. Daar waren we alvast van onder de indruk, maar het mooiste moest nog komen..... de Salkantay-trektocht naar Machu Picchu.

Gepakt en gezakt vergezelden muilezels ons op deze vierdaagse tocht. Met bergschoenen, schoenen van de schoonmoeder, en enkele dapperen op Tevas wandelden we omhoog en omlaag (soms zéér lang) langs besneeuwde bergtoppen, kabbelende rivieren, regenwoud, meren,... Naast de verandering in de natuur, was er ook steeds variatie in onze outfits: van zomertopje naar want met muts naar regenjas over naar dikke trui om weer bij het zomertopje te belanden. Hoera voor het Peruviaanse klimaat! De nachten waren bitterkoud in onze tenten. Gelukkig waren er de schattige koks die ons 's ochtends (half 6 !!, dit is bezwaarlijk 's ochtends te noemen) vrolijk wakker maakten met "coca tea, coca tea". Overdag leidde gids Kenny (what's in a name) ons met heerlijke vrouwenmoppen en Bon Jovi's grootste hit "always" ons door de peruviaanse pracht.

Onze benen vielen in de smaak... bij de muggen alleszins toch! Enigzins toegetakeld kwamen we op dag 3 toe bij natuurlijke warmwaterbronnen. Wat hebben we daar genoten van het zachte warme water na 3 dagen wassen met baby-doekjes en ook stiekem van het loeren naar mannen-torsos ( de 71-jarige Fransman niet meegeteld, Argentijntje daarintegen!).

Op dag 5 was het zover! Toke's grote droom werd waar en wij volgden haar fanatiek om 4 uur 's ochtends om toch maar op die eerste bus te zitten. En daar zaten we dan: bus 1 rij 2. Fanatiekje en haar filmgrage man (die reeds 2 uur film had voor we MP bereikten) waren ons helaas net voor.
De verborgen stad was totaal niet meer verborgen voor toeristen, maar wij stonden toch wel bij de eerste 30 op de top! Een prachtige zonsopgang maakte onze eerste blikken op deze indrukwekkende Inca-stad onvergetelijk. Als zotten hielden we een fotoshoot van onszelf met een (bijna toeristenloos) Machu Picchu. Ook beklommen we de Wayna Picchu ( jaja die berg die altijd op de achtergrond staat), geen lachertje maar wel een adembenemend uitzicht.

Moe maar o-zo tevreden keerden we terug naar hometown-(stinky)-Lima. Daar namen we afscheid van Caroline en startten de psychologen hun laatste werkweek.

Vanaf nu splitsen onze wegen zich een beetje op. Kleine en grote reisjes volgen elkaar op, iedereen naar zijn smaak. Laatste salsa-feestjes worden gepland, we merken dat het einde dichterbij komt...

Veel liefs,

Toke en Lieselot
in naam van ook de andere gringa's

Duizend maal bedankt!

Dag lieve mensen,

Wij willen jullie allemaal supergraag bedanken voor de vele giften die jullie via onze ouders voor het Hogar ingezameld hebben! Met enorm veel vreugde delen we jullie graag mee dat we voorlopig rond de €2500 à €3000 blijken te zitten. (Het precieze cijfer kan ik jullie nog niet meedelen...)
Fantastisch vinden we dat!

Vooral ook de kinderen van het Hogar, de directrice en de tías willen jullie alvast een warm bedankje doorsturen!

We kunnen jullie alvast vertellen dat er ondertussen al een uitstapje naar de cinema mee gedaan kon worden - voor vele kinders de eerste keer. Voor de rest staat er ook al een dagje kleren kopen met de kinderen op het programma. De uitstapjes in de zomer kunnen nu ook zonder problemen gepland worden!
En dan nog blijft er erg veel geld over! Dit zal waarschijnlijk gebruikt worden voor dringende noden in het hogar (bvb. herstellingen van de fietsen, aankoop educatief materiaal, infrastructurele noden, ...), maar waarschijnlijk zal er ook een psychologe en/of profesor(a) gezocht worden, zodat de continuïteit van de hulp verzekerd wordt...

Nog even een speciaal bedankje aan onze ouders, die zoveel moeite hebben gedaan om dit in België allemaal gedaan te krijgen. En natuurlijk opnieuw aan alle schenkers!

Ook de klas van mevrouw Landsheere zijn we dankbaar. Zij hebben met een gesponserde fietstocht ook heel wat geld ingezameld, voor dit 'huisje' in Lima!

Nogmaals: muchas, muchas gracias!

De kinders van het hogar: Sonia, Liliana, Kathy C, Jacky, Marilyne, Cathy V, Keiko, Camila, Jessica, Rosa, Talía, Lucía, Dora, Yasira en Keisy.
De directrice: Lucha
De tías: Alicia en Raquel
& Toke en Katrien

machochisme

Wat gebeurt er als een gringa over straat loopt in Lima…

Ze bekijken je van kop tot teen alsof je van een andere planeet komt.
Zo spreken je aan ‘hola chicas’, ‘wow’, ‘gelow’, …
Ze fluiten ‘wietwiehew’
Ze maken zo’n geluidje dat wij ook maken als we een poes willen roepen.
Ze staan recht voor u op de bus.
Ze kijken diep in uw ogen, want zo’n ogen hebben ze nog nooit gezien.
De politieagenten rijden nog eens expres terug om ons nog maar eens te bekijken.
Er stoppen verdacht meer taxi’s om te vragen of we een taxi nodig hebben.
Soms kan je staan wachten op de bus en heb je echt het gevoel van “moet ik nu met een hoedje rondgaan om geld te vragen”. Dit gevoel verschijnt vooral als er weer een busje voorbij komt waar iedereen al starend aan het raam geplakt is.

Machochisme in Peru, Latijns-Amerika! Ja manne…
Maar eigenlijk feitelijk, als je hier wat langer verblijft, dan ontdek je de andere kant van de medaille, eigenlijk zijn het zielige mannen met een heel klein hartje! Je zou er soms echt medelijden mee krijgen. Om deze uitspraak met wat kracht bij te staan citeer ik graag uit volgende mail, met als onderwerp ‘please please please’:

“hello soy mike...the student of medicine...in the sergio bernales hospital...remember??...well....mmmmm...i want to go with your friend katriene...i...want to visit any places with her...please i need your help...yours are a good girls..and i promisse be a good boy but...please i need to see katriene one more time...please---hahaha...im single..and i need to meet more..please i hope for your help...thnx...my cellphone is 980707586—“

Een paar minuten heeft het ons gekost om bij te komen…

Maar dat medelijden verdwijnt wel even als er op het *15-jarige- feest van vorig weekend een jongen van 15 jaar met z’n vingertje en tong naar me lonkt of ik niet wat dichter wil komen. “VRIEND IK BEN 22 EN GIJ 15?!”

Zo dit wou ik graag met jullie delen, want dit hoort er nu ook eenmaal bij! Al moet ik (Lien) zeggen dat ik er wel meer ‘last’ van heb als de andere, mijn feministische kantjes worden hier wat uitvergroot namenlijk :)!

-X-

* 15 jarige feest: als de meisjes hier 15 worden dan wordt dit in het lang en in het breed gevierd! Dit omdat deze leeftijd hier wordt gezien als een volwassen leeftijd voor de meisjes (bij de jongens is dit 18 hier, haha). Je kan het feest vergelijken met een trouwfeest maar nu gaat de aandacht enkel naar één iemand, die dan ook wel wat jonger is. Zo zijn we zaterdag naar een feest getrokken van de zus van een stagecollega van Isabel en katrien. We kenden de zus totaal niet, maar dat is de peruviaanse loyaliteit ten top! Echt heerlijk! Foto’s hiervan vindt u onder ‘foto’s Lien’.

Big Brother: live een werkweek met Toke & Katrien!

Dag lieve Belgjes!

Op algemeen verzoek gaan we eens werk maken van het schrijven over ons werk :)

Nu, omdat het anders wat onsamenhangend zou worden - er is immers al veel gebeurd zo op 2 maanden tijd - geef ik even een kort schetsje en daarna een algemeen beeld van onze werkweek. Voor achtergrondinformatie verwijs ik jullie even terug naar 'de eerste kennismaking', het tekstje van Katrien.

We werken dus op 2 verschillende stageplaatsen.
De eerste is het consultorio, gelegen in de rijkere buurt San Isidro, met als gevolg ook rijkere kinderen (om niet te zeggen dat ze ook wel een beetje verwend durven zijn). In dit psychologisch centrum hebben we elk onze stagebegeleidster en onze eigen casussen die we volgen. De focus ligt hier vooral op schoolpsychologie.

De tweede is het Hogar ANAR, gelegen net naast de rijkere buurt La Molina. In dit 'weeshuisje' zitten 15 meisjes, elk met hun eigen achtergrond vol persoonlijke en familieproblemen. Hier ligt de nadruk al meer op het psychologische aspect, we geven hier immers "talleres", wat best vertaald kan worden als 'workshops'. Deze kunnen gaan over verschillende onderwerpen, bv. zelfbeeld, emoties, vriendschap,... Daarnaast geven we ook algemene stimulatie aan de kleinste kindjes, wat dan weer meer lijkt op kleuterjuffrouw spelen :)

Hier een korte (humhum) beschrijving van onze werkweek:

* Maandag & woensdag

Maandagmorgen om 11u (ok, bijna 's middags) hebben we supervisie van Cecilia Thorne. Zij is onze stagebegeleidster vanuit de universiteit, de Católica de Lima. In deze wekelijkse bijeenkomst praten we meestal over hoe de vorige week verliep op de stageplaatsen, waar er moeilijkheden waren met de kinderen, wat we kunnen doen om het vlotter te laten verlopen, welke testen we zouden kunnen afnemen,.. enzovoort. Een typisch supervisie-moment, zou ik zo denken.
De woensdagmorgen is het meestal voorbereiden van materiaal voor de namiddag of van de talleres van de volgende week, verslagen schrijven,...

's Middags vertrekken we dan met het busje richting het consultorio. De reistijd hangt een beetje af van het verkeer, het kan verschillen van 20min tot 45min. Dit maakt het vooral lastig om op tijd te komen...Gelukkig hebben ze hier 'no te preocupes'-houding, wat mooi vertaald neerkomt op een 'laissez-faire'-houding.

Ons werkrooster begint om ongeveer om 14.30u, het peruviaanse uur is niet bepaald stipt te noemen...
Mijn eerste casus is Alessio, die samengevat last heeft met stilzitten en zich concentreren (zoek de stoornis ;)). Omdat hij daardoor de kleuterschool niet mocht beginnen, werken we rond concentratie, organisatie, falgemene vaardigheden, fijne motoriek,...enz zodat hij volgende keer wel zal toegelaten worden! Een superschattig ventje met een eigen willetje en dus geweldig om te observeren!

Tussen de kindjes door doen we meestal wat voorbereidend werk, bv. geschikte werkbladen zoeken, verslagen lezen, observaties noteren, werkplan opstellen,... Soms volg ik ook nog losse casussen, maar da's zo weinig dat ik die kindjes zelf nog niet heel goed ken.

Mijn tweede casus die ik vast volg is Fabrizio, 7 jaar. Hij heeft dyslexie en dysgrafie met een beetje hyperactiviteit (die onder controle is, gelukkig ;)) Met hem is het vooral werken rond concentratie, lezen, schrijven & fijne motoriek. Sinds enkele weken mag ik hem ook individueel begeleiden, wat voor mij ook heel leerlijk en fijn is! Hij werkt echt superflink mee en 't is echt het schattigste peruviaantje dat ik ken! Hij heeft stiekem mijn hart gestolen ;)

Mijn (Katriens) belangrijkste casus is José Antonio, bij Eva. Hij is een 9-jarige jongen die het label 'atypisch' opgespeld gekregen heeft - wat dus zoveel betekent dat ze niet exact kunnen zeggen wat er juist scheelt. Hij heeft problemen met zijn ontwikkeling, motoriek, ... Maar wat toch het meeste opvalt is zijn eigenschappen die hard doen denken aan het autisme-spectrum. Met hem werk ik al een tijdje alleen, en dit vooral rond 'wie ben ik', emoties, sociale vaardigheden, ... Een erg ingewikkelde casus, maar des te interessanter om mee te werken! En na de eerste angsten en teleurstellingen, macheert het ook al een heel stuk beter!

Mijn (Katrien) andere casus is Alfredo, 7, een jongetje dat door voorgaande emotionele problemen een aantal basiszaken gemist heeft en die ze nu op school- en cognitief gebied aan het bekrachtigen zijn. Doorgaans observeer ik hier enkel, maar af en toe neem ik ook delen van de sessie over. Het jammere is hier dat ik merk dat ik toch heel wat (schoolpsychologische) achtergrond mis om te weten hoe ik dit moet aanpakken. Maar de psychologe Sandra doet het in elk geval erg goed!

Om 19u zit onze werkdag er dan op en keren we weer met het busje terug naar Casa Marfil. Het verkeer 's avonds is een echte ramp, een beetje zoals een pot confituur die weigert open te gaan, potvast dus. We zijn altijd blij als we rond 20u weer thuis zijn!

Daarna eten en indien nodig nog wat voorbereiden voor de volgende dag.


* Dinsdag & Donderdag

's Morgens om kwart na 7 gaat onverbiddelijk de wekker, zodat we rond 8u kunnen vertrekken. Opnieuw een ritje van iets meer dan een uur op het microbusje richting het Hogar!

In de voormiddag werken we steeds met de groep van de kleintjes, van 2,5 tot 6 jaar, omdat die pas in de namiddag naar de kleutertuin moeten.
Het eerste uur werken Katrien en ik individueel met de twee oudsten (4 en 6), eerst met hun huiswerk, daarna met een kleine taller die we hebben voorbereid, met thema's als stimulatie van de fijne/grove motoriek, emoties, verhaaltjes,...
Het half uurtje erna werken we met de twee jongsten (2,5 en 4) rond dezelfde thema's, maar dan op een makkelijker niveau. Bij hen is het vaak ook makkelijker om samen te werken, omdat ze zich soms nog wat onzeker voelen.
Het laatste uur van de voormiddag spelen we kleine spelletjes rond hetzelfde thema van de individuele sessies. Dit is altijd heel leuk, maar da's ook nog wel serieus werken rond regels respecteren, samenwerken, leren winnen & verliezen,... Dingen die niet altijd evident zijn voor kindjes in een weeshuisje!

Daarna eten we altijd samen met de kleintjes mee. De tías kunnen echt heerlijk koken en we worden ook goed volgestompt, dus aan eten ontbreekt het ons hier niet!

Na het eten maken de kleintjes zich klaar om naar de kleutertuin te vertrekken en hebben wij even rust of tijd om de taller van de namiddag voor te bereiden.

In de namiddag hebben we dan ofwel 1 ofwel 2 groepen van 3 à 4 meisjes, opgesplitst naargelang leeftijd en niveau. Ook hier hebben we soms individuele problemen die naar boven komen, bv. laag zelfbeeld, manipuleren van de andere meisjes,... Dus soms is het echt wel serieus streng zijn en proberen wat waarden & normen bij te brengen. Andere keren gaat het echt heel vlot en doen we de oefeningen soms mee, omdat dit ook wel een stimulans is voor de meisjes zelf.

Als we na de talleres nog tijd hebben, helpen we ze soms nog wat met huiswerk of houden we nog een kort babbeltje met Lucha over hoe de talleres gingen. Om 6u zit onze werkdag er dan op. En dan is het nog een uurtje moe op de bus naar huis zitten...

Zo, nu hebben jullie alvast een beter beeld van wat wij hier eigenlijk juist doen in onze stage (want een mens zou al beginnen denken dat we hier alleen maar reizen hé ;))

Moesten er nog vragen zijn, dan post ze maar bij de reacties, hulpvaardig als we zijn, willen we deze uiteraard graag beantwoorden ;)

Groetjes van het Limanese werkvolk,

Toke en Katrien Hendrickx