Dag lieve mensen,
Wij willen jullie allemaal supergraag bedanken voor de vele giften die jullie via onze ouders voor het Hogar ingezameld hebben! Met enorm veel vreugde delen we jullie graag mee dat we voorlopig rond de €2500 à €3000 blijken te zitten. (Het precieze cijfer kan ik jullie nog niet meedelen...)
Fantastisch vinden we dat!
Vooral ook de kinderen van het Hogar, de directrice en de tías willen jullie alvast een warm bedankje doorsturen!
We kunnen jullie alvast vertellen dat er ondertussen al een uitstapje naar de cinema mee gedaan kon worden - voor vele kinders de eerste keer. Voor de rest staat er ook al een dagje kleren kopen met de kinderen op het programma. De uitstapjes in de zomer kunnen nu ook zonder problemen gepland worden!
En dan nog blijft er erg veel geld over! Dit zal waarschijnlijk gebruikt worden voor dringende noden in het hogar (bvb. herstellingen van de fietsen, aankoop educatief materiaal, infrastructurele noden, ...), maar waarschijnlijk zal er ook een psychologe en/of profesor(a) gezocht worden, zodat de continuïteit van de hulp verzekerd wordt...
Nog even een speciaal bedankje aan onze ouders, die zoveel moeite hebben gedaan om dit in België allemaal gedaan te krijgen. En natuurlijk opnieuw aan alle schenkers!
Ook de klas van mevrouw Landsheere zijn we dankbaar. Zij hebben met een gesponserde fietstocht ook heel wat geld ingezameld, voor dit 'huisje' in Lima!
Nogmaals: muchas, muchas gracias!
De kinders van het hogar: Sonia, Liliana, Kathy C, Jacky, Marilyne, Cathy V, Keiko, Camila, Jessica, Rosa, Talía, Lucía, Dora, Yasira en Keisy.
De directrice: Lucha
De tías: Alicia en Raquel
& Toke en Katrien
woensdag 29 oktober 2008
dinsdag 28 oktober 2008
machochisme
Wat gebeurt er als een gringa over straat loopt in Lima…
Ze bekijken je van kop tot teen alsof je van een andere planeet komt.
Zo spreken je aan ‘hola chicas’, ‘wow’, ‘gelow’, …
Ze fluiten ‘wietwiehew’
Ze maken zo’n geluidje dat wij ook maken als we een poes willen roepen.
Ze staan recht voor u op de bus.
Ze kijken diep in uw ogen, want zo’n ogen hebben ze nog nooit gezien.
De politieagenten rijden nog eens expres terug om ons nog maar eens te bekijken.
Er stoppen verdacht meer taxi’s om te vragen of we een taxi nodig hebben.
Soms kan je staan wachten op de bus en heb je echt het gevoel van “moet ik nu met een hoedje rondgaan om geld te vragen”. Dit gevoel verschijnt vooral als er weer een busje voorbij komt waar iedereen al starend aan het raam geplakt is.
Machochisme in Peru, Latijns-Amerika! Ja manne…
Maar eigenlijk feitelijk, als je hier wat langer verblijft, dan ontdek je de andere kant van de medaille, eigenlijk zijn het zielige mannen met een heel klein hartje! Je zou er soms echt medelijden mee krijgen. Om deze uitspraak met wat kracht bij te staan citeer ik graag uit volgende mail, met als onderwerp ‘please please please’:
“hello soy mike...the student of medicine...in the sergio bernales hospital...remember??...well....mmmmm...i want to go with your friend katriene...i...want to visit any places with her...please i need your help...yours are a good girls..and i promisse be a good boy but...please i need to see katriene one more time...please---hahaha...im single..and i need to meet more..please i hope for your help...thnx...my cellphone is 980707586—“
Een paar minuten heeft het ons gekost om bij te komen…
Maar dat medelijden verdwijnt wel even als er op het *15-jarige- feest van vorig weekend een jongen van 15 jaar met z’n vingertje en tong naar me lonkt of ik niet wat dichter wil komen. “VRIEND IK BEN 22 EN GIJ 15?!”
Zo dit wou ik graag met jullie delen, want dit hoort er nu ook eenmaal bij! Al moet ik (Lien) zeggen dat ik er wel meer ‘last’ van heb als de andere, mijn feministische kantjes worden hier wat uitvergroot namenlijk :)!
-X-
* 15 jarige feest: als de meisjes hier 15 worden dan wordt dit in het lang en in het breed gevierd! Dit omdat deze leeftijd hier wordt gezien als een volwassen leeftijd voor de meisjes (bij de jongens is dit 18 hier, haha). Je kan het feest vergelijken met een trouwfeest maar nu gaat de aandacht enkel naar één iemand, die dan ook wel wat jonger is. Zo zijn we zaterdag naar een feest getrokken van de zus van een stagecollega van Isabel en katrien. We kenden de zus totaal niet, maar dat is de peruviaanse loyaliteit ten top! Echt heerlijk! Foto’s hiervan vindt u onder ‘foto’s Lien’.
Ze bekijken je van kop tot teen alsof je van een andere planeet komt.
Zo spreken je aan ‘hola chicas’, ‘wow’, ‘gelow’, …
Ze fluiten ‘wietwiehew’
Ze maken zo’n geluidje dat wij ook maken als we een poes willen roepen.
Ze staan recht voor u op de bus.
Ze kijken diep in uw ogen, want zo’n ogen hebben ze nog nooit gezien.
De politieagenten rijden nog eens expres terug om ons nog maar eens te bekijken.
Er stoppen verdacht meer taxi’s om te vragen of we een taxi nodig hebben.
Soms kan je staan wachten op de bus en heb je echt het gevoel van “moet ik nu met een hoedje rondgaan om geld te vragen”. Dit gevoel verschijnt vooral als er weer een busje voorbij komt waar iedereen al starend aan het raam geplakt is.
Machochisme in Peru, Latijns-Amerika! Ja manne…
Maar eigenlijk feitelijk, als je hier wat langer verblijft, dan ontdek je de andere kant van de medaille, eigenlijk zijn het zielige mannen met een heel klein hartje! Je zou er soms echt medelijden mee krijgen. Om deze uitspraak met wat kracht bij te staan citeer ik graag uit volgende mail, met als onderwerp ‘please please please’:
“hello soy mike...the student of medicine...in the sergio bernales hospital...remember??...well....mmmmm...i want to go with your friend katriene...i...want to visit any places with her...please i need your help...yours are a good girls..and i promisse be a good boy but...please i need to see katriene one more time...please---hahaha...im single..and i need to meet more..please i hope for your help...thnx...my cellphone is 980707586—“
Een paar minuten heeft het ons gekost om bij te komen…
Maar dat medelijden verdwijnt wel even als er op het *15-jarige- feest van vorig weekend een jongen van 15 jaar met z’n vingertje en tong naar me lonkt of ik niet wat dichter wil komen. “VRIEND IK BEN 22 EN GIJ 15?!”
Zo dit wou ik graag met jullie delen, want dit hoort er nu ook eenmaal bij! Al moet ik (Lien) zeggen dat ik er wel meer ‘last’ van heb als de andere, mijn feministische kantjes worden hier wat uitvergroot namenlijk :)!
-X-
* 15 jarige feest: als de meisjes hier 15 worden dan wordt dit in het lang en in het breed gevierd! Dit omdat deze leeftijd hier wordt gezien als een volwassen leeftijd voor de meisjes (bij de jongens is dit 18 hier, haha). Je kan het feest vergelijken met een trouwfeest maar nu gaat de aandacht enkel naar één iemand, die dan ook wel wat jonger is. Zo zijn we zaterdag naar een feest getrokken van de zus van een stagecollega van Isabel en katrien. We kenden de zus totaal niet, maar dat is de peruviaanse loyaliteit ten top! Echt heerlijk! Foto’s hiervan vindt u onder ‘foto’s Lien’.
maandag 13 oktober 2008
Big Brother: live een werkweek met Toke & Katrien!
Dag lieve Belgjes!
Op algemeen verzoek gaan we eens werk maken van het schrijven over ons werk :)
Nu, omdat het anders wat onsamenhangend zou worden - er is immers al veel gebeurd zo op 2 maanden tijd - geef ik even een kort schetsje en daarna een algemeen beeld van onze werkweek. Voor achtergrondinformatie verwijs ik jullie even terug naar 'de eerste kennismaking', het tekstje van Katrien.
We werken dus op 2 verschillende stageplaatsen.
De eerste is het consultorio, gelegen in de rijkere buurt San Isidro, met als gevolg ook rijkere kinderen (om niet te zeggen dat ze ook wel een beetje verwend durven zijn). In dit psychologisch centrum hebben we elk onze stagebegeleidster en onze eigen casussen die we volgen. De focus ligt hier vooral op schoolpsychologie.
De tweede is het Hogar ANAR, gelegen net naast de rijkere buurt La Molina. In dit 'weeshuisje' zitten 15 meisjes, elk met hun eigen achtergrond vol persoonlijke en familieproblemen. Hier ligt de nadruk al meer op het psychologische aspect, we geven hier immers "talleres", wat best vertaald kan worden als 'workshops'. Deze kunnen gaan over verschillende onderwerpen, bv. zelfbeeld, emoties, vriendschap,... Daarnaast geven we ook algemene stimulatie aan de kleinste kindjes, wat dan weer meer lijkt op kleuterjuffrouw spelen :)
Hier een korte (humhum) beschrijving van onze werkweek:
* Maandag & woensdag
Maandagmorgen om 11u (ok, bijna 's middags) hebben we supervisie van Cecilia Thorne. Zij is onze stagebegeleidster vanuit de universiteit, de Católica de Lima. In deze wekelijkse bijeenkomst praten we meestal over hoe de vorige week verliep op de stageplaatsen, waar er moeilijkheden waren met de kinderen, wat we kunnen doen om het vlotter te laten verlopen, welke testen we zouden kunnen afnemen,.. enzovoort. Een typisch supervisie-moment, zou ik zo denken.
De woensdagmorgen is het meestal voorbereiden van materiaal voor de namiddag of van de talleres van de volgende week, verslagen schrijven,...
's Middags vertrekken we dan met het busje richting het consultorio. De reistijd hangt een beetje af van het verkeer, het kan verschillen van 20min tot 45min. Dit maakt het vooral lastig om op tijd te komen...Gelukkig hebben ze hier 'no te preocupes'-houding, wat mooi vertaald neerkomt op een 'laissez-faire'-houding.
Ons werkrooster begint om ongeveer om 14.30u, het peruviaanse uur is niet bepaald stipt te noemen...
Mijn eerste casus is Alessio, die samengevat last heeft met stilzitten en zich concentreren (zoek de stoornis ;)). Omdat hij daardoor de kleuterschool niet mocht beginnen, werken we rond concentratie, organisatie, falgemene vaardigheden, fijne motoriek,...enz zodat hij volgende keer wel zal toegelaten worden! Een superschattig ventje met een eigen willetje en dus geweldig om te observeren!
Tussen de kindjes door doen we meestal wat voorbereidend werk, bv. geschikte werkbladen zoeken, verslagen lezen, observaties noteren, werkplan opstellen,... Soms volg ik ook nog losse casussen, maar da's zo weinig dat ik die kindjes zelf nog niet heel goed ken.
Mijn tweede casus die ik vast volg is Fabrizio, 7 jaar. Hij heeft dyslexie en dysgrafie met een beetje hyperactiviteit (die onder controle is, gelukkig ;)) Met hem is het vooral werken rond concentratie, lezen, schrijven & fijne motoriek. Sinds enkele weken mag ik hem ook individueel begeleiden, wat voor mij ook heel leerlijk en fijn is! Hij werkt echt superflink mee en 't is echt het schattigste peruviaantje dat ik ken! Hij heeft stiekem mijn hart gestolen ;)
Mijn (Katriens) belangrijkste casus is José Antonio, bij Eva. Hij is een 9-jarige jongen die het label 'atypisch' opgespeld gekregen heeft - wat dus zoveel betekent dat ze niet exact kunnen zeggen wat er juist scheelt. Hij heeft problemen met zijn ontwikkeling, motoriek, ... Maar wat toch het meeste opvalt is zijn eigenschappen die hard doen denken aan het autisme-spectrum. Met hem werk ik al een tijdje alleen, en dit vooral rond 'wie ben ik', emoties, sociale vaardigheden, ... Een erg ingewikkelde casus, maar des te interessanter om mee te werken! En na de eerste angsten en teleurstellingen, macheert het ook al een heel stuk beter!
Mijn (Katrien) andere casus is Alfredo, 7, een jongetje dat door voorgaande emotionele problemen een aantal basiszaken gemist heeft en die ze nu op school- en cognitief gebied aan het bekrachtigen zijn. Doorgaans observeer ik hier enkel, maar af en toe neem ik ook delen van de sessie over. Het jammere is hier dat ik merk dat ik toch heel wat (schoolpsychologische) achtergrond mis om te weten hoe ik dit moet aanpakken. Maar de psychologe Sandra doet het in elk geval erg goed!
Om 19u zit onze werkdag er dan op en keren we weer met het busje terug naar Casa Marfil. Het verkeer 's avonds is een echte ramp, een beetje zoals een pot confituur die weigert open te gaan, potvast dus. We zijn altijd blij als we rond 20u weer thuis zijn!
Daarna eten en indien nodig nog wat voorbereiden voor de volgende dag.
* Dinsdag & Donderdag
's Morgens om kwart na 7 gaat onverbiddelijk de wekker, zodat we rond 8u kunnen vertrekken. Opnieuw een ritje van iets meer dan een uur op het microbusje richting het Hogar!
In de voormiddag werken we steeds met de groep van de kleintjes, van 2,5 tot 6 jaar, omdat die pas in de namiddag naar de kleutertuin moeten.
Het eerste uur werken Katrien en ik individueel met de twee oudsten (4 en 6), eerst met hun huiswerk, daarna met een kleine taller die we hebben voorbereid, met thema's als stimulatie van de fijne/grove motoriek, emoties, verhaaltjes,...
Het half uurtje erna werken we met de twee jongsten (2,5 en 4) rond dezelfde thema's, maar dan op een makkelijker niveau. Bij hen is het vaak ook makkelijker om samen te werken, omdat ze zich soms nog wat onzeker voelen.
Het laatste uur van de voormiddag spelen we kleine spelletjes rond hetzelfde thema van de individuele sessies. Dit is altijd heel leuk, maar da's ook nog wel serieus werken rond regels respecteren, samenwerken, leren winnen & verliezen,... Dingen die niet altijd evident zijn voor kindjes in een weeshuisje!
Daarna eten we altijd samen met de kleintjes mee. De tías kunnen echt heerlijk koken en we worden ook goed volgestompt, dus aan eten ontbreekt het ons hier niet!
Na het eten maken de kleintjes zich klaar om naar de kleutertuin te vertrekken en hebben wij even rust of tijd om de taller van de namiddag voor te bereiden.
In de namiddag hebben we dan ofwel 1 ofwel 2 groepen van 3 à 4 meisjes, opgesplitst naargelang leeftijd en niveau. Ook hier hebben we soms individuele problemen die naar boven komen, bv. laag zelfbeeld, manipuleren van de andere meisjes,... Dus soms is het echt wel serieus streng zijn en proberen wat waarden & normen bij te brengen. Andere keren gaat het echt heel vlot en doen we de oefeningen soms mee, omdat dit ook wel een stimulans is voor de meisjes zelf.
Als we na de talleres nog tijd hebben, helpen we ze soms nog wat met huiswerk of houden we nog een kort babbeltje met Lucha over hoe de talleres gingen. Om 6u zit onze werkdag er dan op. En dan is het nog een uurtje moe op de bus naar huis zitten...
Zo, nu hebben jullie alvast een beter beeld van wat wij hier eigenlijk juist doen in onze stage (want een mens zou al beginnen denken dat we hier alleen maar reizen hé ;))
Moesten er nog vragen zijn, dan post ze maar bij de reacties, hulpvaardig als we zijn, willen we deze uiteraard graag beantwoorden ;)
Groetjes van het Limanese werkvolk,
Toke en Katrien Hendrickx
Op algemeen verzoek gaan we eens werk maken van het schrijven over ons werk :)
Nu, omdat het anders wat onsamenhangend zou worden - er is immers al veel gebeurd zo op 2 maanden tijd - geef ik even een kort schetsje en daarna een algemeen beeld van onze werkweek. Voor achtergrondinformatie verwijs ik jullie even terug naar 'de eerste kennismaking', het tekstje van Katrien.
We werken dus op 2 verschillende stageplaatsen.
De eerste is het consultorio, gelegen in de rijkere buurt San Isidro, met als gevolg ook rijkere kinderen (om niet te zeggen dat ze ook wel een beetje verwend durven zijn). In dit psychologisch centrum hebben we elk onze stagebegeleidster en onze eigen casussen die we volgen. De focus ligt hier vooral op schoolpsychologie.
De tweede is het Hogar ANAR, gelegen net naast de rijkere buurt La Molina. In dit 'weeshuisje' zitten 15 meisjes, elk met hun eigen achtergrond vol persoonlijke en familieproblemen. Hier ligt de nadruk al meer op het psychologische aspect, we geven hier immers "talleres", wat best vertaald kan worden als 'workshops'. Deze kunnen gaan over verschillende onderwerpen, bv. zelfbeeld, emoties, vriendschap,... Daarnaast geven we ook algemene stimulatie aan de kleinste kindjes, wat dan weer meer lijkt op kleuterjuffrouw spelen :)
Hier een korte (humhum) beschrijving van onze werkweek:
* Maandag & woensdag
Maandagmorgen om 11u (ok, bijna 's middags) hebben we supervisie van Cecilia Thorne. Zij is onze stagebegeleidster vanuit de universiteit, de Católica de Lima. In deze wekelijkse bijeenkomst praten we meestal over hoe de vorige week verliep op de stageplaatsen, waar er moeilijkheden waren met de kinderen, wat we kunnen doen om het vlotter te laten verlopen, welke testen we zouden kunnen afnemen,.. enzovoort. Een typisch supervisie-moment, zou ik zo denken.
De woensdagmorgen is het meestal voorbereiden van materiaal voor de namiddag of van de talleres van de volgende week, verslagen schrijven,...
's Middags vertrekken we dan met het busje richting het consultorio. De reistijd hangt een beetje af van het verkeer, het kan verschillen van 20min tot 45min. Dit maakt het vooral lastig om op tijd te komen...Gelukkig hebben ze hier 'no te preocupes'-houding, wat mooi vertaald neerkomt op een 'laissez-faire'-houding.
Ons werkrooster begint om ongeveer om 14.30u, het peruviaanse uur is niet bepaald stipt te noemen...
Mijn eerste casus is Alessio, die samengevat last heeft met stilzitten en zich concentreren (zoek de stoornis ;)). Omdat hij daardoor de kleuterschool niet mocht beginnen, werken we rond concentratie, organisatie, falgemene vaardigheden, fijne motoriek,...enz zodat hij volgende keer wel zal toegelaten worden! Een superschattig ventje met een eigen willetje en dus geweldig om te observeren!
Tussen de kindjes door doen we meestal wat voorbereidend werk, bv. geschikte werkbladen zoeken, verslagen lezen, observaties noteren, werkplan opstellen,... Soms volg ik ook nog losse casussen, maar da's zo weinig dat ik die kindjes zelf nog niet heel goed ken.
Mijn tweede casus die ik vast volg is Fabrizio, 7 jaar. Hij heeft dyslexie en dysgrafie met een beetje hyperactiviteit (die onder controle is, gelukkig ;)) Met hem is het vooral werken rond concentratie, lezen, schrijven & fijne motoriek. Sinds enkele weken mag ik hem ook individueel begeleiden, wat voor mij ook heel leerlijk en fijn is! Hij werkt echt superflink mee en 't is echt het schattigste peruviaantje dat ik ken! Hij heeft stiekem mijn hart gestolen ;)
Mijn (Katriens) belangrijkste casus is José Antonio, bij Eva. Hij is een 9-jarige jongen die het label 'atypisch' opgespeld gekregen heeft - wat dus zoveel betekent dat ze niet exact kunnen zeggen wat er juist scheelt. Hij heeft problemen met zijn ontwikkeling, motoriek, ... Maar wat toch het meeste opvalt is zijn eigenschappen die hard doen denken aan het autisme-spectrum. Met hem werk ik al een tijdje alleen, en dit vooral rond 'wie ben ik', emoties, sociale vaardigheden, ... Een erg ingewikkelde casus, maar des te interessanter om mee te werken! En na de eerste angsten en teleurstellingen, macheert het ook al een heel stuk beter!
Mijn (Katrien) andere casus is Alfredo, 7, een jongetje dat door voorgaande emotionele problemen een aantal basiszaken gemist heeft en die ze nu op school- en cognitief gebied aan het bekrachtigen zijn. Doorgaans observeer ik hier enkel, maar af en toe neem ik ook delen van de sessie over. Het jammere is hier dat ik merk dat ik toch heel wat (schoolpsychologische) achtergrond mis om te weten hoe ik dit moet aanpakken. Maar de psychologe Sandra doet het in elk geval erg goed!
Om 19u zit onze werkdag er dan op en keren we weer met het busje terug naar Casa Marfil. Het verkeer 's avonds is een echte ramp, een beetje zoals een pot confituur die weigert open te gaan, potvast dus. We zijn altijd blij als we rond 20u weer thuis zijn!
Daarna eten en indien nodig nog wat voorbereiden voor de volgende dag.
* Dinsdag & Donderdag
's Morgens om kwart na 7 gaat onverbiddelijk de wekker, zodat we rond 8u kunnen vertrekken. Opnieuw een ritje van iets meer dan een uur op het microbusje richting het Hogar!
In de voormiddag werken we steeds met de groep van de kleintjes, van 2,5 tot 6 jaar, omdat die pas in de namiddag naar de kleutertuin moeten.
Het eerste uur werken Katrien en ik individueel met de twee oudsten (4 en 6), eerst met hun huiswerk, daarna met een kleine taller die we hebben voorbereid, met thema's als stimulatie van de fijne/grove motoriek, emoties, verhaaltjes,...
Het half uurtje erna werken we met de twee jongsten (2,5 en 4) rond dezelfde thema's, maar dan op een makkelijker niveau. Bij hen is het vaak ook makkelijker om samen te werken, omdat ze zich soms nog wat onzeker voelen.
Het laatste uur van de voormiddag spelen we kleine spelletjes rond hetzelfde thema van de individuele sessies. Dit is altijd heel leuk, maar da's ook nog wel serieus werken rond regels respecteren, samenwerken, leren winnen & verliezen,... Dingen die niet altijd evident zijn voor kindjes in een weeshuisje!
Daarna eten we altijd samen met de kleintjes mee. De tías kunnen echt heerlijk koken en we worden ook goed volgestompt, dus aan eten ontbreekt het ons hier niet!
Na het eten maken de kleintjes zich klaar om naar de kleutertuin te vertrekken en hebben wij even rust of tijd om de taller van de namiddag voor te bereiden.
In de namiddag hebben we dan ofwel 1 ofwel 2 groepen van 3 à 4 meisjes, opgesplitst naargelang leeftijd en niveau. Ook hier hebben we soms individuele problemen die naar boven komen, bv. laag zelfbeeld, manipuleren van de andere meisjes,... Dus soms is het echt wel serieus streng zijn en proberen wat waarden & normen bij te brengen. Andere keren gaat het echt heel vlot en doen we de oefeningen soms mee, omdat dit ook wel een stimulans is voor de meisjes zelf.
Als we na de talleres nog tijd hebben, helpen we ze soms nog wat met huiswerk of houden we nog een kort babbeltje met Lucha over hoe de talleres gingen. Om 6u zit onze werkdag er dan op. En dan is het nog een uurtje moe op de bus naar huis zitten...
Zo, nu hebben jullie alvast een beter beeld van wat wij hier eigenlijk juist doen in onze stage (want een mens zou al beginnen denken dat we hier alleen maar reizen hé ;))
Moesten er nog vragen zijn, dan post ze maar bij de reacties, hulpvaardig als we zijn, willen we deze uiteraard graag beantwoorden ;)
Groetjes van het Limanese werkvolk,
Toke en Katrien Hendrickx
zondag 12 oktober 2008
Lima, stad der extremen
Lieverds thuis,
Deze keer gaan we het eens niet over de prachtige natuur, een pitoresk stadje of een ander juweel dat Peru ons biedt, hebben...
Wel over een aparte stagedag.
Zaterdag namen Lien en ik uitzonderlijk de microbus naar onze universiteit. We zouden op een feria ( markt) publiciteit maken voor het psychologisch consultorium van Pebal, waar we driemaal per week werken. Met Peruviaanse medestudentes en onze begeleidsters reden we met de unief-bus naar de school waar de markt zou plaatsvinden. Wat we niet wisten , was dat deze zich bovenop de krottewijk-heuvel bevond, die we al 2 maand zien liggen aan onze stageplaats , maar niet mochten/durfden beklimmen.
De markt gaf ons een geweldig gevoel: iedereen kon gratis op consultatie bij de kapper, tandarts of dokter om informatie te krijgen over hygiene, hun kinderen te laten wegen of meten, een taller te volgen,... Wij op onze beurt gaven in ons gifgroen 'universidad de Lima T-shirt' informatie over het consultorium waar de mensen gratis psychologisch advies kunnen krijgen. Er boden zich veel geïnteresseerden aan . De problemen die je hier dagelijks hoort blijven me nog steeds verbazen : "mijn man heeft me al meermaals verlaten voor een andere vrouw", "help me alsjeblieft mijn woede te leren beheersen want ik sla mijn kinderen", "mijn zoon van 22 stierf drie weken geleden aan een overdosis alcohol ", ... Gelukkig zijn er ook vragen waar je je minder machteloos bij voelt, maar toch besef je keer op keer dat het leven voor sommige mensen hier echt niet gemakkelijk is.
Het prachtige hier blijft dat de mensen je hier zo dankbaar zijn. Wanneer ze hun verhaal kunnen vertellen en je enkel maar naar hen luistert, krijg je een hartelijke 'muchas gracias'.
Na de feria moesten we een kwartiertje wachten op de bus. Voor het eerst konden we van heel dichtbij zien hoe het leven er in de krottewijken aan toe gaat. De mensen wonen in heel kleine hokjes gemaakt uit hout of golfplaten, kinderen in vuile kleertjes zie je dolgelukkig rondlopen met een ballon, water wordt opgeslagen in grote bassins,... En dit hokje na hokje , heuvel na heuvel...
Dan vraag je je af hoe dit allemaal te linken is aan het overbelichte en peperdure winkelcentrum, de blinkende jeeps van onze medestudentes, de fonteintuin op de unief, de torenhoge hotels in Miraflores, de talrijke flikkerende casino's,...
Daar word je stil van.
Veel liefs,
de gringas
Abonneren op:
Posts (Atom)
