Peru's beestenboel (in samenwerking met Pixar)

Hela hola!

Net als jullie zijn ook wij trouw op post om verslag uit te brengen van onze avonturen!

Op het programma dit weekend: een dag relaxen in Huacachina (zie enkele berichten terug voor meer uitleg over dit paradijs) en een dag Islas Ballestas met aansluitend het nationaal park Paracas.

Over een dag relaxen valt nu niet bepaald veel te zeggen, ik vat het dan ook samen in: flair/humo/reisgids/spaanse literatuur lezen - zwemmen - zonnen - brownies eten - kaartspelletjes spelen. En daarmee is zowat alles gezegd over dag 1.

Dag 2 dan maar. Vroeg opstaan was de boodschap: de wekker ging onverbiddelijk om 6u/6u30 (afhankelijk van de uitgebreidheid van de ochtendrituelen). Onze taxichauffeur Jhon (en dit is wel degelijk juist geschreven) stond al op ons te wachten om ons naar de plaats te brengen waar de bootjes vertrekken. Het woord zegt het immers zelf: "islas" ballestas, daar geraken we niet echt te voet!

Met zo'n 20 andere toeristen werden we in een boot gedropt, de modieuze reddingsvesten werden aangetrokken en we waren klaar voor onze 'Ballestas expedition'. De charmante bompa-gids veroverde meteen onze harten, de coca die hij ons voorschotelde viel iets minder in smaak (gewoon een blaadje om te kauwen, de hallucinatie-effecten waren volgens ons een hallucinatie op zichzelf). Na 20minuutjes 'butterflies in our bellies' van al dat gehobbel op zee kwamen we aan bij de eilanden.

Letterlijk 100-den vogels vlogen er in het rond, voorzien van het nodige lawaai ("Mine mine mine") Dat ze ook af-en-toe een strontje laten vallen, ondervond mijn broek al meteen... Het moest natuurlijk weer lukken hé! Gelukkig zorgden de pinguins voor de nodige afleiding. Echt geweldig om ze in het wild te zien rondhossen. Om het met een filmquote te zeggen: "Just smile and wave boys" :) Hele kolonies zeeleeuwen waren ook van de partij, veel bewegen deden ze niet echt, maar toch prachtig om van zo dichtbij te kunnen zien! Er waren zelf kleintjes van nog maar 8 maanden oud. Tussendoor was het even zoeken naar de rots in de vorm van Jezus' hoofd, iets wat ons net iets minder kon boeien dan al de dierenpracht... Ook werden er pelikanen gespot, da's wat anders dan de Belgische huismus als je die ziet vliegen!

Tot slot van de trip stopten we nog even, samen met 4 andere toeristenboten, op een open stukje water waar we misschien wel eens een dolfijn konden zien. Qua hilariteit en toeristengehalte kon het tellen, maar bovendien hebben we ook echt een dolfijn gezien! Ok, alleen een stuk van zijn rug en zijn vin, omdat hij niet echt meer uit het water wilde komen (hij had nochtans een aardig publiek verzameld). Maar nu kunnen we toch zeggen dat we een dolfijn in de niet echthet wild hebben gezien! Mijn dierenhart werd helemaal blij van zo'n beestenboel! Alleen Nemo konden we niet echt vinden...

Eenmaal terug aan land bezochten we het nationaal park van Paracas. We bezochten 'de katedraal'. Een enorme rots in het water, die door de aardbeving van vorig jaar wat minder interessant in geworden. de stenen brug die de rots met het land verbond is immers ingestort... Het park had in het algemeen veel schade geleden door de aardbeving, te zien aan de vele grote barsten in de grond. Verder was er ook nog 'het rode strand'. Voor de geïnteresseerden: het was dus rood omdat de zee eerst tegen de rotsen aanschuurde en daardoor het rood van de steen afzette op het strand. Aha, we leren hier wel degelijk nog dingen bij!

Na deze vermoeiende dag keerden met de bus terug naar Lima. De oerslechte films, ditmaal spaans gesproken met spaanse ondertitels, vielen blijkbaar heel erg in de smaak bij de Peruvianen op de bus, wij waren er iets minder gelukkig mee...

Wij genieten hier nog na van ons zoveelste mooie avontuur, hopelijk hebben jullie evenveel plezier met het lezen ervan!

Beestige groetjes,

las chicas belgas

De week dat Jos kwam...

Hola lieve mensjes thuis!

Zaterdagmiddag, de zon heeft eindelijk zijn intrede gemaakt in Lima en alweer is er een week gepasseerd in ons big-city-life op 10 000 km van jullie.

Zondagavond sloegen we met ons allen de handen in elkaar om een prachtmaal klaar te maken voor onze proffenavond. Topchefs Lien en Katrien toonden het beste van zichzelf in het bereiden van de quiches en Isabel en Katrien maakten weerom overheerlijke tomatensoep. Toke en ik toonden het beste van onszelf in het snijden van de groenten (onze keukencapaciteiten groeien hier met de dag!).

Maandagavond waren ze er dan: dé Jos, Jorge, Cecilia, Eva en Moncé: onze prof uit leuven en zijn Peruviaanse collega's. In Leuven zou zo een avond als deze onmogelijk (en wellicht ook bijzonder saai) zijn, maar hier was het een waar succes. Omdat de meeste genodigden op Peruviaans uur kwamen (lees 2 uur te laat) duurde de aperitief langer dan verwacht en zat (door de nodige wijn) de sfeer er veel sneller in dan verwacht. Een mix van Spaans-Engels-Frans en Vlaams werd gesproken, de soep en quiches werden gesmaakt, de speech van Jorge en de dankbaarheid van de proffen werden zeer geapprecieerd... Met spijt in het hart lieten we Jos terug naar het verre Leuven vertrekken , maar maakten alvast een afspraak voor een reunie in januari in een Peruviaans restaurantje in A'werpen.

De rest van de stageweek vloog net als de vorige weken voorbij. (Stiekem wordt er wel al afgeteld naar de langere reis). Ondertussen zitten we ook al aan salsa-les nr 4 en krijgen we ook dat ritme steeds beter te pakken ( ook dankzij de betere dans-partners die we steeds proberen te bemachtigen). Tussendoor maakten we ook wilden plannen voor...

... Katrien haar verjaardag. Op 26/9 stonden Lien en ik vroeg op : ballonnen en een pijlenparcours werden opgehangen, vers appelsiensap en croissants stonden voor haar klaar. 's middags werden pistolets en verse slaatjes voor haar bereid en kreeg ze een bezoekje aan de kapper cadeau (Robin, ze is nóg onweerstaanbaarder met haar nieuwe kapsel :D) en 's avonds trokken we naar een Siciliaans restaurant: de obers verwenden ons met gratis wijn en een uit volle borst gezongen 'cumpleanos feliz" waarbij katrien een kaarsje op haar overheerlijke tiramisu mocht uitblazen...

Helaas kwamen deze week ook de eerste griep-en buikvirussen ons een bezoekje brengen. Ahja, ze zijn er pas na 2 maand dus op zich kunnen we ons nog sterk noemen. En nu (een paar dagen en de nodige nachtrust later) voelen we ons alweer veel beter en zijn we klaar voor het komend weekend : de Islas Ballestas. Daarover op de volgende blog meer !

Om af te sluiten wil ik jullie nog het recept meegeven voor Lien haar nieuwe verslaving hier: Tequenos met guacamole. U neme
- vierkante stukjes loempia deeg
- verse witte kaas (zoals mozarella), tomaatjes, hesp of kalkoenvlees
- legt wat u graag lust op het stukje deeg
- doe wat water aan de rand van het deeg en rol het op
- bak het vervolgens 5 minuutjes met olijfolie in de pan

Voor de guacamole plet u een avocado, mengt u deze met kleine stukjes tomaat en v zure room , een snuifje zout en peper en een teentje knoflook (idd vergeten Baetens, dankjewel) en roert u alles dooreen. Buen Provecho!!

Veel liefs uit lama-land

De gringas

De man van ons leven

Enkele weken geleden verscheen het licht opnieuw in ons leven.

Ons hart sloeg sneller dan normaal,

last hadden we van klamme handen en blozende wangen.

Verder of breder kijken konden we niet meer.

Vlinders maakten zich meester van onze buik.

Er werden al eens handjes vastgehouden, blikken uitgewisseld.

Onze droom werd werkelijkheid.

Maak kennis met de man van ons leven...

donkere ogen

gebruinde teint

gitzwarte haren

aantrekkelijk

een tikkeltje stout

onweerstaanbaar

hard to get

dromerig

...

Alexander, 5 jaar.

HUACACINA, alstublief, dankuwel!

Ons tweewekelijks verslag van ons tripje voor u neergepend op deze mooie dinsdagavond, alstublief, dankuwel!

Dit weekend kozen we voor de optie aards paradijs. Inbegrepen in deze optie vindt u: een hotel dat lijkt op dat van tempation island ( twee verdiepingen die uitkijken op het zwembad(ja, die foto daar in de linkerbovenhoek), papegaaien die rustig de gasten lastig vallen met hun kunstjes, coctails aan het zwembad, palmbomen, ...), een overdosis aan mooie oorbelkraampjes, heerlijke restaurants, altijd zon en als ontspanning kan je kiezen voor de optie sandboarding, ...

Dit alles bevindt zich te midden in de woestijn. Vanuit het zwembad kijk je dan ook uit op een enorme zandberg waar je na een halfuurtje klimmen kan genieten van een magisch uitzicht en een prachtige zonsondergang (je moet natuurlijk wel op het gepaste moment naar boven gaan). Deze plaats leek ons dan ook ideaal als fotoshoot, echt een aanrader voor p-magazine (ze zijn reeds ingelicht). Naast fotoshooten kon je ook de optie sandboarden nemen. Dit valt te omschrijven als snowboarden maar dan toch nog heel anders (voor de snowboardkenners onder ons: zand remt veel meer af, moeilijker om te draaien maar veel zachter om te vallen). Eerst rijd je met een buggy (een zeer speciale jeep speciaal gebouwd om door de duinen te rijden) gigantisch snel door de woestijnduinen (walibi is er ECHT niks tegen) en dan mag je met je bord van de berg af op uw 2 benen of op uwen buik, aan ons de keuze. De ervaring valt niet te beschrijven als ik een poging onderneem kies ik dan toch voor onbeschrijfelijk!

Ondertussen zijn we ook te weten gekomen hoe de peruviaanse wijn gemaakt wordt en vooral hoe ze proeft. En blijven inschenken, man man man... Een interessante ervaring waar we veel van geleerd hebben!

Zo, kort bondig met veel jaloezie-ontlokkende elementen meer hoeft er niet in. Ik ben blij dat ik u min of meer een beeld heb kunnen geven van ons tripje (de foto's spreken bovendien dan ook boekdelen).

Hop naar het werkende leventje. Zoals vandaag lunchen met onze prof uit België en andere belangrijpe pieten, op hun kosten natuurlijk. Dit alles in het proffenrestaurant op het tiende verdiep van onze chique unief.

Uw jaloersmakende journalist om u en anderen te dienen.

X

Toke met doffe e

Mijn naam is hier lichtjes problematisch.

Een doffe e is immers onbestaande in het Castilaans.
Gevolg: ze vervangen de doffe e gewoon door eender welke klinker. Maak dus kennis met Toku, Toko, Toka, Tokè.

En daar begint de hilariteit, want 'toco' en 'toca' betekent zoveel als '(ik) slaag/ (ik) raak aan' (uiteraard beseffen ze niet dat mijn lieve naam met een k geschreven wordt...).
Gegiechel alom dus bij de kindjes en menig volwassene fronst zijn wenkbrauwen even bij het uitspreken van mijn naam.

Ook voor mij is het af-en-toe wat verdwaasd rondkijken, want met mijn beperkt begrijpen van het Castiliaans denk ik maar al te vaak dat de kindjes mij roepen, terwijl ze eigenlijk gewoon aan het spelen zijn...
Als ze mij wel degelijk roepen, moeten ze mijn naam (of wat zij menen dat mijn naam is) vaak enkele keren herhalen voor ik ook effectief reageer. Hoe zou je zelf zijn als je plots 4 roepnamen i.p.v slechts 1 hebt?

Misschien moet ik voorlopig weer even overschakelen op To, kwestie van de zaak voor iedereen wat te vergemakkelijken... ;)

Tranquillo domingo (Lazy Sunday)

Hola lieverds in dat verre land!

Zondagmiddag, 15.40, casa marfil.
Katrien en Toke zijn spelletjes over het lichaam aan het voorbereiden, Katrien en Isabel ontdekken net dat tikkertje in het Spaans 'chapada'heet en Lien en ik (lot) hebben net onze seksuele voorlichting aan elkaar opgezegd. Dinsdag is het immers 'Lá dia' en worden we voor de groep leeuwen - lees 'veertig wilde pubers' gesmeten.

Na een nieuwe Peruviaanse stageweek - 4 stagedagen afgelast in Copsy, 20 minuten op een busje staan wachten die ons dan zonder pardon voorbijflitst, 6 skype- gesprekken met de mama's en liefjes verder, 1 uur op voorhand melden dat het schooltje zijn vrije dag heeft, ontdekken dat er een romance bloeit tussen de Parisienne en de tijger uit Duitsland- waren we klaar voor het nieuwe weekend.

Vrijdag startten we met een heuze tequila-avond waar onze Peruviaanse vrienden gretig de shotjes achterover kapten. Toke en Katrien waren de moedigen onder ons die klaar waren om een stapje te gaan zetten in Baranco en veel zattemanspraat te aanhoren.

Zaterdag werd officieel onze "chill -day". Benen werden geschoren, zomerrokjes en topjes met decolte werden uit de kleurrijke kastjes gehaald want... we gingen naar... DE ZON !!! Hoera, we waren er helemaal klaar voor en sprongen op de microbus naar Cieneguilla! Onderweg werd weer duidelijk dat Lima de stad der contrasten is. Links zag je grote houten poorten met daarachter riante villa's terwijl aan de overkant golfplaten krotjes kleiner dan het gemiddelde Vlaamse tuinhuis stonden.

Beetje decadent (maar we gunden het onszelf) installeerden we ons met opgestroopte mouwen en zonnebril aan een stenen tafel van een prachtig restaurant. Fonteinen, folkloredansers, live bandje en een kan sangria lachten ons toe. Tevens kochten we het plaatselijke oorbellenkraampje leeg! Voor amper 5 sol had je drie prachtexemplaren en een geluksteentje cadeau.

Opeens was er overal mist en een lichte regen , dus gingen we op zoek naar een warm restaurantje waar we binnen konden zitten. Het conept 'binnen' kennen de Peruvianen precies nog niet goed, want we belandden heel idyllisch onder een grote boom aan een witte tafel met een glaasje rosé. Om onze handen te verwarmen kregen we twee kolenpotjes ter onze beschikking. Heel smakelijk werd er gegeten (eindelijk een lekker stukje vis voor Katrien, BBQ voor lien en mij, slaatje voor Isabel en een kommetje rijst voor Toke-met-de-buikkrampen), vele verhalen werden verteld en voldaan namen we het microbusje terug waar Katrien ons met open armen ontving voor een filmavondje.

Nu sluit ik gauw af want we vertekken binnen 2 minuten naar het circus!

Hopelijk gaat alles daar goed met jullie ! Alvast bedankt voor de leuke berichtjes en reacties die jullie ons stuurden!!

Veel liefs,

de gringas

Gezocht: Mister Proper (x6)

Hallo televisie, kijk is aan, mooi mooi...un dos tres, un dos tres, een salsa-les!

Met hoge verwachtingen (ritmische en knappe peruviaanse salsa-shakers) trokken we naar de universiteit voor onze allereerste salsa-les!

Helaas was er maar één die kon dansen: onze dansleraar met elastische heupen, een foute jeansbroek uit de johnny-boetiek, schoenen als botsauto's en met een look die verdacht veel op mister proper trok!

Onze partners daarentegen kwamen rechtstreeks van nerdjes-kamp, even een beschrijving (volledig geciteerd door sterreporter ter plaatse, mejuffrouw de swaef):

danspartner Toke: semi-hip type, last van vapeurekes (hij zweette zich te pletter in de openluchtdanszaal, *zucht*) en amper 2cm groter dan mezelf (aha, ze bestaan!!), gelukkig ook nog een semi-gevoel voor ritme

danspartner Lieselot: moeder natuur gaf deze jongen helaas geen ritme evenmin de nodige dosis spieren om een hand deftig vast te houden, laat staan een danspas te zetten...de gevolgen kan u al wel raden

danspartner Katrien Hermans: om het met de woorden van Mr Proper te zeggen: Spectacular! Wij blijven iets bescheidener, aangezien hij zijn ritme verloor als er geen muziek meer was...

danspartner Lien: geen commentaar, buiten categorie

danspartner Isabel: knap, ritmisch, sensueel, onweerstaanbaar (voor sommigen dan toch ;)), enige minpuntje: er zat een bladje in zijn haar (of is dit alternatief willen zijn?)

danspartner Katrien Hendrickx: oppersul, hield zijn winterjas de hele tijd aan en beweerde dat hij al kon salsa-dansen. Enige commentaar van Katrien na de les: volgende week wil ik een andere!

Samengevat: een magere 2,5/6, of is ons beeld van de latino-dansers gewoon iets té optimistisch?

We zijn benieuwd hoeveel punten wij van onze partners krijgen...

wordt vervolgd...

Como estas, Huaraz, como estas? Muy bien!!

Hola Belgica,

We zijn net terug van ons eerste weekendje buiten Lima: het wondermooie Huaraz!

Vrijdagavond vertrokken gepakt en gezakt met Cruz del Sur, dé veiligste busmaatschappij van Lima! En wat voor een bus! Eten, drinken, superdeluxe zetels met uitklapbare voet-en been-steuntjes en top-of-the-bill: gratis gatverwarming (en integenstelling tot de microbusjes voor één keer niet door een oververhitte motor waar je toevallig opzit ;)) De Spaans-gedubte film (met nog wel Engelse ondertitels, hoera!) en de hobbelige wegen herinnerden ons eraan dat we nog wel degelijk in Perú zaten.

Na een bijna slapeloze nacht (die 5 minuten niet meegeteld) wist 'the captain of the ship' ons te vertellen dat we in Huaraz waren! Een helblauwe hemel en de ochtendzon lachten ons toe in een schattig authentiek Peruviaans stadje! We settelden ons in een Hostal Carolina en genoten van een vers ontbijt op het terras in het zonnetje. Is er iemand jaloers? ;)

Meteen daarna vertrokken we op een geleid toeristisch tripje in de omgeving. Een altijd-pratende gids wist ons elk nutteloos detail in het landschap te vermelden. De eerste halte was een petroleumgroene lagune, echt supermooi! Lama's en schattige kindjes met lammetjes maakten het geheel helemaal idyllisch! Daarna kregen we 5 minuten tijd (check!) om foto's te trekken van gigantisch prachtige bergen! Een archeologische site had de eer om onze trip af te sluiten! Ook daar liet de gids weer van haar beste kant zien, met uitleg over elk steentje. Katrien en ik (Toke) genoten van de ingang, want de hoogteziekte speelde een beetje parten. Voor ons was de uitstap naar de lama's naast de ruïne het orgelpunt van het reisje ;) We waren allemaal onder de indruk van de pracht van de peruviaanse natuur, onze ogen rolden uit onze kassen. Omdat we veel in het busje moesten zitten, hebben we (uiteraard ;)) veel gebabbeld en kwamen er wat meer diepzinnige vragen naar boven, bijvoorbeeld: welk van de 4 elementen vind je het meest fascinerend, water-vuur-aarde of lucht?? Denkt daar maar is over na! (auteur wenst onbekend te blijven, naam te verkrijgen tegen betaling ;)) Een vroege nachtrust was meer dan welkom (op 3 dappere musketiers na, die nog naar Creperie Patrick trokken)!

De volgende dag was het weer vroeg uit de veren, om 6u 's morgens paraat voor dé reden waarom Lieselot mee naar Perú wou: Lagune 69 (laat de mopjes al maar komen ;)) Eerst een lange busrit, we geraken er zo stilletjesaan aan gewend, met tussenstop bij een authentiek marktje waar ze weer cavia's mishandelden, zie foto's Lieselot (nvdr: ik ga een front voor cavia's in Perú oprichten!). En dan reden we binnen in het nationaal park 'Huascaran' : onbeschrijflijk mooi! Check zeker al onze foto's, maar echt waar, het is nog niet half zo mooi als in't echt :) Met vele 'ooohs' en 'aaahs' reden we eerst langs steile bergwanden, meren (turquois-groen ditmaal), moeras-achtige vlaktes,... We werden er zowaar stil van! Ik wil jullie de opmerking van Lieselot niet onthouden: "amaai, zijt hier is een koei" :)

Maar we waren er van overtuigd dat het neusje van de zalm nog moest komen, dé lagune! We ondervonden echter al snel dat wandelen op 3600m nog een gradatie erger was dan het blokje rond met Evy. Op de plateaus moesten we maar om de 5minuten even pauzeren, maar op de steile hellingen was het echt 5 passen zetten, 5 minuten rust (met koekjes en water), 5 passen, 5 minuten rust. Het hoeft jullie dan ook niet te verbazen dat we er 3x zo lang over gewandeld hadden dan gepland. We voelden ons echt even Frodo op zijn lijdensweg (vooral ik dan toch, de rest is niet zo into Lord of the rings ;)). Na 4,5 uur zwoegen zagen we hem dan eindelijk: nog blauwer dan de blauwste smurf/lieselot haar pyjama/de helblauwste hemel dat je je kan voorstellen... Al het afzien was snel vergeten, want deze lagune was het waard! Opnieuw, we werden er zowaar helemaal stil van en Katrien helemaal wit (ja, die hoogteziekte is wel een hardnekkige ;)). Elegant als we waren, strompelden we de hele weg 2u lang terug...

Cruz del Sur bracht ons weer veilig naar het smoggerige Lima, oh wat waren we blij! ;)

We kijken al uit naar het volgende uitstapje!

Groeties van uw verslaggevers Lieselot en Toke en de 4 andere berggrieten!