New York & B(rrrrr)elgië opnieuw!

Dag mede-landgenootjes,


Lieselot bracht jullie alvast op de hoogte, maar 4 van de 6 avonturiertjes verblijven weer in koudere oorden. Het doet dan ook een beetje raar om jullie vanuit België op de hoogte te houden van het laatste avontuur (voor 4 van ons dan toch): de terugreis!


18 december, ook voor de Peruvianen begon duidelijk de kerstvakantie. Een rij om u tegen te zeggen bij het inchecken, met alvast een uur vertraging als gevolg. Onze bagage was ook iets omvangrijker dan bij het heengaan, bij de één al wat duidelijk zichtbaar dan bij de ander ;)

19 december, New York New York! Na de nodige wachttijd voor het uitchecken (de Amerikanen zijn na 4,5 maand nog geen haar veranderd) waren we even licht euforisch, want het sneeuwde! Net iets anders dan de brandende zon van Lima, maar jeuj, sneeuw (dachten we toen nog)! Volle moed trokken met de trein en de metro richting New York city. Na even zoeken en een eetpauze in de McDonalds hadden we dan toch Times Square gevonden. Lang genieten konden we niet echt, want de sneeuw was al iets meer sneeuwstorm geworden, onze zomertenen vroren eraf! Na enkele opwarmstops in winkels bereikten we uiteindelijk ook nog Rockefeller's Square met de grooooote kerstboom! Na een welverdiende warme chocomelk in de Starkbucks zat ons typisch 'dagje' New York er weeral op...


Eenmaal aangekomen in de luchthaven was het nog minder 'jeuj sneeuw', want eerst mochten de vliegtuigen niet meer opstijgen en toen het wel weer mocht, was het eerst 3u aanschuiven om het vliegtuig te ont-ijs-en.

En met een vertraging van bijna 5uur werden we op 20 december in Zaventem onthaald door onze dolenthousiaste vriendjes en familie (mét 'spandoek', zoals gevraagd ;))!



Aan al onze trouwe lezers: Feliz navidad en schol op het nieuwe jaar!

Van ons vieren, voor de laatste maal,
MUCHOS BESOS!

Katrien, Lien, Katrien & Toke

25/12/2008

Hola amigos !!

Sinds onze trektocht naar Machu Picchu is er veel gebeurd...

-Stageprojecten werden afgerond, van onze Peruviaanse kindjes en collega's werd afscheid genomen
-De jacht op kerstcadeautjes werd geopend
-De jacht werd gesloten : vele Sols waren we armer, vele Peruviaanse souvenirs rijker
-De psychologen reisden heel Peru rond in december : op een hoge top werden condors bewonderd, blaren werden gekweekt tijdens de Colca Canyon, het project van Liesbet Willems (die een paar jaar geleden deze stage deed) werd bezocht, als wilde beesten leefden ze zich uit in de jungle.... om uiteindelijk moe maar voldaan terug te belanden in Casa Marfil.
-Lien kreeg op de valreep nog een paar dagen bezoek van Julia
-Lieselot liep door alle security heen naar haar Dieter op 12/12
- Samen met Toke vlogen ze over de Nazca-lijnen. Dit zijn mysterieuze tekeningen van dieren en 1 marsmannetje in de grond. De misselijkmakende vlucht met het mini-vliegtuigje was al even onvergetelijk als de tekeningen zelf...
- Isabel werd 22 lentes jong op 16/12. Een etentje in een trendy pastarestaurant, een MP3 vol Milc Inc en een giga fruitsla maakten haar dag kompleet.
- Op 18/12 keerden de Katrienen, Lien en Toke huiswaarts. Isabel en Lieselot blijven nog een paar weken langer.

Dit was in een notendop wat de voorbije maand plaatsvond in ons (ja dat kunnen we nu wel al zeggen) Peru.

Gisteren en vandaag beleefden Isabel en ik een zeer aparte Kerst. Voor het eerst in ons jeugdige leven liepen we niet rond met muts, sjaal, dikke jas en drie truien maar in onze zomeroutfit gingen we aan de slag voor het kerstmenu. We serveerden voor onze huisgenoten Pina Colada, zelfgemaakte vegetarische lasagne en zachte chocoladetaart met peren. Alles werd gesmaakt, maar de kerstkadootjes die Toke, Katrien, Katrien en Lien voor ons als verrassing hadden achtergelaten, maakten de avond kompleet voor ons. We zullen ons de wijn en Cote d'Or laten smaken!



Om 24 's nachts werden de Peruvianen een beetje gek en waande ik me even in wereldoorlog 3 want langs alle kanten van Casa marfil werden minutenlang bommetjes en vuurwerkpijlen afgeschoten. Door de ruiten zag je mensen knuffelen en kussen geven. Ik vraag me nu al af hoe ze oudjaar gaan aanpakken...

Omdat we waarschijnlijk maar 1 keer Kerst in de zomer gaan vieren, trokken we vandaag- door een vrijwel autoloos Lima!- naar het strand... na een paar uur ging de zon onder en wandelden we in nog zo een 25° langs vele verlichte en flikkerende kerstmannen, elanden en versierde balkonnetjes naar de cinema. Zeer raar gevoel , amper een kerstgevoel te noemen eigenlijk, maar wel bijzonder om eens mee te maken.

Vanuit het verre Lima wensen we jullie allemaal een Feliz Navidad, zeer snel een Prospero Año en veel felizidad!
Tot slot geef ik jullie nog de Peruviaanse kersthit mee http://www.youtube.com/watch?v=ihW56Xa3XGQ. Luister en laat wat Limanese zonnestralen jullie woonkamer binnensijpelen!

Hasta pronto !
las 2 gringas


P.s. Onze gsm's zijn gestolen en verloren. Hier onze nieuwe nummers.
Isabel : 0051/1988.96.14.41
Lieselot: 0051/ 1999.41.39.84

COCA TEA COCA TEA

Hallo lieverds thuis,

Jullie vreesden waarschijnlijk al dat we ontvoerd waren door een gruwelijke Inca-stam, maar niets is minder waar... tadaaa hier zijn we weer levend en wel!

Waar moeten we beginnen met onze update?
In oktober kregen we bezoek van vele mama's en papa's. We werden overladen met chocolade, kussen en andere verwennerijen. Het deed deugd wat Vlaams nieuws in Casa Marfil te laten binnenwaaien. WIj van onze kant zorgden voor 'de best mogelijke' view van Lima. Missie geslaagd of niet? Dat laten we aan hen over :D

Last but not least kregen we het bezoek van ene schone jonkvrouwe uit Edegem: ons Caroline (aka Boris-onze-beste-vriend en samson-imitator in één ).
Samen met Toke ging ze de Zuidelijke jungle van Peru onveilig maken. Vier dagen lang genoten we van de pracht en praal van de 5 eco-systemen ( voor meer info contacteer alwetende freak-Toke hierover): apen, kaaimannen, luiaard, anaconda, tarantula's, papegaaien, waterschildpadden en dit alles in maar liefst 42 graden. Onze jungle-tocht had wel iets weg van een zweetkuur :) Gelukkig hadden we ook tijd om te relaxen in onze hangmatten en reisverhalen uit te wisselen met onze internationale groep. Kortom, we love the jungle!

Na hun Tarzan en Jane-avontuur (wie wie is laat ik aan hen over) verbroederden alle gringas weer samen in Cuzco. Daar bezochten we incasites en zoutterrassen. Daar waren we alvast van onder de indruk, maar het mooiste moest nog komen..... de Salkantay-trektocht naar Machu Picchu.

Gepakt en gezakt vergezelden muilezels ons op deze vierdaagse tocht. Met bergschoenen, schoenen van de schoonmoeder, en enkele dapperen op Tevas wandelden we omhoog en omlaag (soms zéér lang) langs besneeuwde bergtoppen, kabbelende rivieren, regenwoud, meren,... Naast de verandering in de natuur, was er ook steeds variatie in onze outfits: van zomertopje naar want met muts naar regenjas over naar dikke trui om weer bij het zomertopje te belanden. Hoera voor het Peruviaanse klimaat! De nachten waren bitterkoud in onze tenten. Gelukkig waren er de schattige koks die ons 's ochtends (half 6 !!, dit is bezwaarlijk 's ochtends te noemen) vrolijk wakker maakten met "coca tea, coca tea". Overdag leidde gids Kenny (what's in a name) ons met heerlijke vrouwenmoppen en Bon Jovi's grootste hit "always" ons door de peruviaanse pracht.

Onze benen vielen in de smaak... bij de muggen alleszins toch! Enigzins toegetakeld kwamen we op dag 3 toe bij natuurlijke warmwaterbronnen. Wat hebben we daar genoten van het zachte warme water na 3 dagen wassen met baby-doekjes en ook stiekem van het loeren naar mannen-torsos ( de 71-jarige Fransman niet meegeteld, Argentijntje daarintegen!).

Op dag 5 was het zover! Toke's grote droom werd waar en wij volgden haar fanatiek om 4 uur 's ochtends om toch maar op die eerste bus te zitten. En daar zaten we dan: bus 1 rij 2. Fanatiekje en haar filmgrage man (die reeds 2 uur film had voor we MP bereikten) waren ons helaas net voor.
De verborgen stad was totaal niet meer verborgen voor toeristen, maar wij stonden toch wel bij de eerste 30 op de top! Een prachtige zonsopgang maakte onze eerste blikken op deze indrukwekkende Inca-stad onvergetelijk. Als zotten hielden we een fotoshoot van onszelf met een (bijna toeristenloos) Machu Picchu. Ook beklommen we de Wayna Picchu ( jaja die berg die altijd op de achtergrond staat), geen lachertje maar wel een adembenemend uitzicht.

Moe maar o-zo tevreden keerden we terug naar hometown-(stinky)-Lima. Daar namen we afscheid van Caroline en startten de psychologen hun laatste werkweek.

Vanaf nu splitsen onze wegen zich een beetje op. Kleine en grote reisjes volgen elkaar op, iedereen naar zijn smaak. Laatste salsa-feestjes worden gepland, we merken dat het einde dichterbij komt...

Veel liefs,

Toke en Lieselot
in naam van ook de andere gringa's

Duizend maal bedankt!

Dag lieve mensen,

Wij willen jullie allemaal supergraag bedanken voor de vele giften die jullie via onze ouders voor het Hogar ingezameld hebben! Met enorm veel vreugde delen we jullie graag mee dat we voorlopig rond de €2500 à €3000 blijken te zitten. (Het precieze cijfer kan ik jullie nog niet meedelen...)
Fantastisch vinden we dat!

Vooral ook de kinderen van het Hogar, de directrice en de tías willen jullie alvast een warm bedankje doorsturen!

We kunnen jullie alvast vertellen dat er ondertussen al een uitstapje naar de cinema mee gedaan kon worden - voor vele kinders de eerste keer. Voor de rest staat er ook al een dagje kleren kopen met de kinderen op het programma. De uitstapjes in de zomer kunnen nu ook zonder problemen gepland worden!
En dan nog blijft er erg veel geld over! Dit zal waarschijnlijk gebruikt worden voor dringende noden in het hogar (bvb. herstellingen van de fietsen, aankoop educatief materiaal, infrastructurele noden, ...), maar waarschijnlijk zal er ook een psychologe en/of profesor(a) gezocht worden, zodat de continuïteit van de hulp verzekerd wordt...

Nog even een speciaal bedankje aan onze ouders, die zoveel moeite hebben gedaan om dit in België allemaal gedaan te krijgen. En natuurlijk opnieuw aan alle schenkers!

Ook de klas van mevrouw Landsheere zijn we dankbaar. Zij hebben met een gesponserde fietstocht ook heel wat geld ingezameld, voor dit 'huisje' in Lima!

Nogmaals: muchas, muchas gracias!

De kinders van het hogar: Sonia, Liliana, Kathy C, Jacky, Marilyne, Cathy V, Keiko, Camila, Jessica, Rosa, Talía, Lucía, Dora, Yasira en Keisy.
De directrice: Lucha
De tías: Alicia en Raquel
& Toke en Katrien

machochisme

Wat gebeurt er als een gringa over straat loopt in Lima…

Ze bekijken je van kop tot teen alsof je van een andere planeet komt.
Zo spreken je aan ‘hola chicas’, ‘wow’, ‘gelow’, …
Ze fluiten ‘wietwiehew’
Ze maken zo’n geluidje dat wij ook maken als we een poes willen roepen.
Ze staan recht voor u op de bus.
Ze kijken diep in uw ogen, want zo’n ogen hebben ze nog nooit gezien.
De politieagenten rijden nog eens expres terug om ons nog maar eens te bekijken.
Er stoppen verdacht meer taxi’s om te vragen of we een taxi nodig hebben.
Soms kan je staan wachten op de bus en heb je echt het gevoel van “moet ik nu met een hoedje rondgaan om geld te vragen”. Dit gevoel verschijnt vooral als er weer een busje voorbij komt waar iedereen al starend aan het raam geplakt is.

Machochisme in Peru, Latijns-Amerika! Ja manne…
Maar eigenlijk feitelijk, als je hier wat langer verblijft, dan ontdek je de andere kant van de medaille, eigenlijk zijn het zielige mannen met een heel klein hartje! Je zou er soms echt medelijden mee krijgen. Om deze uitspraak met wat kracht bij te staan citeer ik graag uit volgende mail, met als onderwerp ‘please please please’:

“hello soy mike...the student of medicine...in the sergio bernales hospital...remember??...well....mmmmm...i want to go with your friend katriene...i...want to visit any places with her...please i need your help...yours are a good girls..and i promisse be a good boy but...please i need to see katriene one more time...please---hahaha...im single..and i need to meet more..please i hope for your help...thnx...my cellphone is 980707586—“

Een paar minuten heeft het ons gekost om bij te komen…

Maar dat medelijden verdwijnt wel even als er op het *15-jarige- feest van vorig weekend een jongen van 15 jaar met z’n vingertje en tong naar me lonkt of ik niet wat dichter wil komen. “VRIEND IK BEN 22 EN GIJ 15?!”

Zo dit wou ik graag met jullie delen, want dit hoort er nu ook eenmaal bij! Al moet ik (Lien) zeggen dat ik er wel meer ‘last’ van heb als de andere, mijn feministische kantjes worden hier wat uitvergroot namenlijk :)!

-X-

* 15 jarige feest: als de meisjes hier 15 worden dan wordt dit in het lang en in het breed gevierd! Dit omdat deze leeftijd hier wordt gezien als een volwassen leeftijd voor de meisjes (bij de jongens is dit 18 hier, haha). Je kan het feest vergelijken met een trouwfeest maar nu gaat de aandacht enkel naar één iemand, die dan ook wel wat jonger is. Zo zijn we zaterdag naar een feest getrokken van de zus van een stagecollega van Isabel en katrien. We kenden de zus totaal niet, maar dat is de peruviaanse loyaliteit ten top! Echt heerlijk! Foto’s hiervan vindt u onder ‘foto’s Lien’.

Big Brother: live een werkweek met Toke & Katrien!

Dag lieve Belgjes!

Op algemeen verzoek gaan we eens werk maken van het schrijven over ons werk :)

Nu, omdat het anders wat onsamenhangend zou worden - er is immers al veel gebeurd zo op 2 maanden tijd - geef ik even een kort schetsje en daarna een algemeen beeld van onze werkweek. Voor achtergrondinformatie verwijs ik jullie even terug naar 'de eerste kennismaking', het tekstje van Katrien.

We werken dus op 2 verschillende stageplaatsen.
De eerste is het consultorio, gelegen in de rijkere buurt San Isidro, met als gevolg ook rijkere kinderen (om niet te zeggen dat ze ook wel een beetje verwend durven zijn). In dit psychologisch centrum hebben we elk onze stagebegeleidster en onze eigen casussen die we volgen. De focus ligt hier vooral op schoolpsychologie.

De tweede is het Hogar ANAR, gelegen net naast de rijkere buurt La Molina. In dit 'weeshuisje' zitten 15 meisjes, elk met hun eigen achtergrond vol persoonlijke en familieproblemen. Hier ligt de nadruk al meer op het psychologische aspect, we geven hier immers "talleres", wat best vertaald kan worden als 'workshops'. Deze kunnen gaan over verschillende onderwerpen, bv. zelfbeeld, emoties, vriendschap,... Daarnaast geven we ook algemene stimulatie aan de kleinste kindjes, wat dan weer meer lijkt op kleuterjuffrouw spelen :)

Hier een korte (humhum) beschrijving van onze werkweek:

* Maandag & woensdag

Maandagmorgen om 11u (ok, bijna 's middags) hebben we supervisie van Cecilia Thorne. Zij is onze stagebegeleidster vanuit de universiteit, de Católica de Lima. In deze wekelijkse bijeenkomst praten we meestal over hoe de vorige week verliep op de stageplaatsen, waar er moeilijkheden waren met de kinderen, wat we kunnen doen om het vlotter te laten verlopen, welke testen we zouden kunnen afnemen,.. enzovoort. Een typisch supervisie-moment, zou ik zo denken.
De woensdagmorgen is het meestal voorbereiden van materiaal voor de namiddag of van de talleres van de volgende week, verslagen schrijven,...

's Middags vertrekken we dan met het busje richting het consultorio. De reistijd hangt een beetje af van het verkeer, het kan verschillen van 20min tot 45min. Dit maakt het vooral lastig om op tijd te komen...Gelukkig hebben ze hier 'no te preocupes'-houding, wat mooi vertaald neerkomt op een 'laissez-faire'-houding.

Ons werkrooster begint om ongeveer om 14.30u, het peruviaanse uur is niet bepaald stipt te noemen...
Mijn eerste casus is Alessio, die samengevat last heeft met stilzitten en zich concentreren (zoek de stoornis ;)). Omdat hij daardoor de kleuterschool niet mocht beginnen, werken we rond concentratie, organisatie, falgemene vaardigheden, fijne motoriek,...enz zodat hij volgende keer wel zal toegelaten worden! Een superschattig ventje met een eigen willetje en dus geweldig om te observeren!

Tussen de kindjes door doen we meestal wat voorbereidend werk, bv. geschikte werkbladen zoeken, verslagen lezen, observaties noteren, werkplan opstellen,... Soms volg ik ook nog losse casussen, maar da's zo weinig dat ik die kindjes zelf nog niet heel goed ken.

Mijn tweede casus die ik vast volg is Fabrizio, 7 jaar. Hij heeft dyslexie en dysgrafie met een beetje hyperactiviteit (die onder controle is, gelukkig ;)) Met hem is het vooral werken rond concentratie, lezen, schrijven & fijne motoriek. Sinds enkele weken mag ik hem ook individueel begeleiden, wat voor mij ook heel leerlijk en fijn is! Hij werkt echt superflink mee en 't is echt het schattigste peruviaantje dat ik ken! Hij heeft stiekem mijn hart gestolen ;)

Mijn (Katriens) belangrijkste casus is José Antonio, bij Eva. Hij is een 9-jarige jongen die het label 'atypisch' opgespeld gekregen heeft - wat dus zoveel betekent dat ze niet exact kunnen zeggen wat er juist scheelt. Hij heeft problemen met zijn ontwikkeling, motoriek, ... Maar wat toch het meeste opvalt is zijn eigenschappen die hard doen denken aan het autisme-spectrum. Met hem werk ik al een tijdje alleen, en dit vooral rond 'wie ben ik', emoties, sociale vaardigheden, ... Een erg ingewikkelde casus, maar des te interessanter om mee te werken! En na de eerste angsten en teleurstellingen, macheert het ook al een heel stuk beter!

Mijn (Katrien) andere casus is Alfredo, 7, een jongetje dat door voorgaande emotionele problemen een aantal basiszaken gemist heeft en die ze nu op school- en cognitief gebied aan het bekrachtigen zijn. Doorgaans observeer ik hier enkel, maar af en toe neem ik ook delen van de sessie over. Het jammere is hier dat ik merk dat ik toch heel wat (schoolpsychologische) achtergrond mis om te weten hoe ik dit moet aanpakken. Maar de psychologe Sandra doet het in elk geval erg goed!

Om 19u zit onze werkdag er dan op en keren we weer met het busje terug naar Casa Marfil. Het verkeer 's avonds is een echte ramp, een beetje zoals een pot confituur die weigert open te gaan, potvast dus. We zijn altijd blij als we rond 20u weer thuis zijn!

Daarna eten en indien nodig nog wat voorbereiden voor de volgende dag.


* Dinsdag & Donderdag

's Morgens om kwart na 7 gaat onverbiddelijk de wekker, zodat we rond 8u kunnen vertrekken. Opnieuw een ritje van iets meer dan een uur op het microbusje richting het Hogar!

In de voormiddag werken we steeds met de groep van de kleintjes, van 2,5 tot 6 jaar, omdat die pas in de namiddag naar de kleutertuin moeten.
Het eerste uur werken Katrien en ik individueel met de twee oudsten (4 en 6), eerst met hun huiswerk, daarna met een kleine taller die we hebben voorbereid, met thema's als stimulatie van de fijne/grove motoriek, emoties, verhaaltjes,...
Het half uurtje erna werken we met de twee jongsten (2,5 en 4) rond dezelfde thema's, maar dan op een makkelijker niveau. Bij hen is het vaak ook makkelijker om samen te werken, omdat ze zich soms nog wat onzeker voelen.
Het laatste uur van de voormiddag spelen we kleine spelletjes rond hetzelfde thema van de individuele sessies. Dit is altijd heel leuk, maar da's ook nog wel serieus werken rond regels respecteren, samenwerken, leren winnen & verliezen,... Dingen die niet altijd evident zijn voor kindjes in een weeshuisje!

Daarna eten we altijd samen met de kleintjes mee. De tías kunnen echt heerlijk koken en we worden ook goed volgestompt, dus aan eten ontbreekt het ons hier niet!

Na het eten maken de kleintjes zich klaar om naar de kleutertuin te vertrekken en hebben wij even rust of tijd om de taller van de namiddag voor te bereiden.

In de namiddag hebben we dan ofwel 1 ofwel 2 groepen van 3 à 4 meisjes, opgesplitst naargelang leeftijd en niveau. Ook hier hebben we soms individuele problemen die naar boven komen, bv. laag zelfbeeld, manipuleren van de andere meisjes,... Dus soms is het echt wel serieus streng zijn en proberen wat waarden & normen bij te brengen. Andere keren gaat het echt heel vlot en doen we de oefeningen soms mee, omdat dit ook wel een stimulans is voor de meisjes zelf.

Als we na de talleres nog tijd hebben, helpen we ze soms nog wat met huiswerk of houden we nog een kort babbeltje met Lucha over hoe de talleres gingen. Om 6u zit onze werkdag er dan op. En dan is het nog een uurtje moe op de bus naar huis zitten...

Zo, nu hebben jullie alvast een beter beeld van wat wij hier eigenlijk juist doen in onze stage (want een mens zou al beginnen denken dat we hier alleen maar reizen hé ;))

Moesten er nog vragen zijn, dan post ze maar bij de reacties, hulpvaardig als we zijn, willen we deze uiteraard graag beantwoorden ;)

Groetjes van het Limanese werkvolk,

Toke en Katrien Hendrickx

Lima, stad der extremen

Lieverds thuis,

Deze keer gaan we het eens niet over de prachtige natuur, een pitoresk stadje of een ander juweel dat Peru ons biedt, hebben...

Wel over een aparte stagedag.

Zaterdag namen Lien en ik uitzonderlijk de microbus naar onze universiteit. We zouden op een feria ( markt) publiciteit maken voor het psychologisch consultorium van Pebal, waar we driemaal per week werken. Met Peruviaanse medestudentes en onze begeleidsters reden we met de unief-bus naar de school waar de markt zou plaatsvinden. Wat we niet wisten , was dat deze zich bovenop de krottewijk-heuvel bevond, die we al 2 maand zien liggen aan onze stageplaats , maar niet mochten/durfden beklimmen.

De markt gaf ons een geweldig gevoel: iedereen kon gratis op consultatie bij de kapper, tandarts of dokter om informatie te krijgen over hygiene, hun kinderen te laten wegen of meten, een taller te volgen,... Wij op onze beurt gaven in ons gifgroen 'universidad de Lima T-shirt' informatie over het consultorium waar de mensen gratis psychologisch advies kunnen krijgen. Er boden zich veel geïnteresseerden aan . De problemen die je hier dagelijks hoort blijven me nog steeds verbazen : "mijn man heeft me al meermaals verlaten voor een andere vrouw", "help me alsjeblieft mijn woede te leren beheersen want ik sla mijn kinderen", "mijn zoon van 22 stierf drie weken geleden aan een overdosis alcohol ", ... Gelukkig zijn er ook vragen waar je je minder machteloos bij voelt, maar toch besef je keer op keer dat het leven voor sommige mensen hier echt niet gemakkelijk is.

Het prachtige hier blijft dat de mensen je hier zo dankbaar zijn. Wanneer ze hun verhaal kunnen vertellen en je enkel maar naar hen luistert, krijg je een hartelijke 'muchas gracias'.

Na de feria moesten we een kwartiertje wachten op de bus. Voor het eerst konden we van heel dichtbij zien hoe het leven er in de krottewijken aan toe gaat. De mensen wonen in heel kleine hokjes gemaakt uit hout of golfplaten, kinderen in vuile kleertjes zie je dolgelukkig rondlopen met een ballon, water wordt opgeslagen in grote bassins,... En dit hokje na hokje , heuvel na heuvel...

Dan vraag je je af hoe dit allemaal te linken is aan het overbelichte en peperdure winkelcentrum, de blinkende jeeps van onze medestudentes, de fonteintuin op de unief, de torenhoge hotels in Miraflores, de talrijke flikkerende casino's,...

Daar word je stil van.

Veel liefs,

de gringas

Peru's beestenboel (in samenwerking met Pixar)

Hela hola!

Net als jullie zijn ook wij trouw op post om verslag uit te brengen van onze avonturen!

Op het programma dit weekend: een dag relaxen in Huacachina (zie enkele berichten terug voor meer uitleg over dit paradijs) en een dag Islas Ballestas met aansluitend het nationaal park Paracas.

Over een dag relaxen valt nu niet bepaald veel te zeggen, ik vat het dan ook samen in: flair/humo/reisgids/spaanse literatuur lezen - zwemmen - zonnen - brownies eten - kaartspelletjes spelen. En daarmee is zowat alles gezegd over dag 1.

Dag 2 dan maar. Vroeg opstaan was de boodschap: de wekker ging onverbiddelijk om 6u/6u30 (afhankelijk van de uitgebreidheid van de ochtendrituelen). Onze taxichauffeur Jhon (en dit is wel degelijk juist geschreven) stond al op ons te wachten om ons naar de plaats te brengen waar de bootjes vertrekken. Het woord zegt het immers zelf: "islas" ballestas, daar geraken we niet echt te voet!

Met zo'n 20 andere toeristen werden we in een boot gedropt, de modieuze reddingsvesten werden aangetrokken en we waren klaar voor onze 'Ballestas expedition'. De charmante bompa-gids veroverde meteen onze harten, de coca die hij ons voorschotelde viel iets minder in smaak (gewoon een blaadje om te kauwen, de hallucinatie-effecten waren volgens ons een hallucinatie op zichzelf). Na 20minuutjes 'butterflies in our bellies' van al dat gehobbel op zee kwamen we aan bij de eilanden.

Letterlijk 100-den vogels vlogen er in het rond, voorzien van het nodige lawaai ("Mine mine mine") Dat ze ook af-en-toe een strontje laten vallen, ondervond mijn broek al meteen... Het moest natuurlijk weer lukken hé! Gelukkig zorgden de pinguins voor de nodige afleiding. Echt geweldig om ze in het wild te zien rondhossen. Om het met een filmquote te zeggen: "Just smile and wave boys" :) Hele kolonies zeeleeuwen waren ook van de partij, veel bewegen deden ze niet echt, maar toch prachtig om van zo dichtbij te kunnen zien! Er waren zelf kleintjes van nog maar 8 maanden oud. Tussendoor was het even zoeken naar de rots in de vorm van Jezus' hoofd, iets wat ons net iets minder kon boeien dan al de dierenpracht... Ook werden er pelikanen gespot, da's wat anders dan de Belgische huismus als je die ziet vliegen!

Tot slot van de trip stopten we nog even, samen met 4 andere toeristenboten, op een open stukje water waar we misschien wel eens een dolfijn konden zien. Qua hilariteit en toeristengehalte kon het tellen, maar bovendien hebben we ook echt een dolfijn gezien! Ok, alleen een stuk van zijn rug en zijn vin, omdat hij niet echt meer uit het water wilde komen (hij had nochtans een aardig publiek verzameld). Maar nu kunnen we toch zeggen dat we een dolfijn in de niet echthet wild hebben gezien! Mijn dierenhart werd helemaal blij van zo'n beestenboel! Alleen Nemo konden we niet echt vinden...

Eenmaal terug aan land bezochten we het nationaal park van Paracas. We bezochten 'de katedraal'. Een enorme rots in het water, die door de aardbeving van vorig jaar wat minder interessant in geworden. de stenen brug die de rots met het land verbond is immers ingestort... Het park had in het algemeen veel schade geleden door de aardbeving, te zien aan de vele grote barsten in de grond. Verder was er ook nog 'het rode strand'. Voor de geïnteresseerden: het was dus rood omdat de zee eerst tegen de rotsen aanschuurde en daardoor het rood van de steen afzette op het strand. Aha, we leren hier wel degelijk nog dingen bij!

Na deze vermoeiende dag keerden met de bus terug naar Lima. De oerslechte films, ditmaal spaans gesproken met spaanse ondertitels, vielen blijkbaar heel erg in de smaak bij de Peruvianen op de bus, wij waren er iets minder gelukkig mee...

Wij genieten hier nog na van ons zoveelste mooie avontuur, hopelijk hebben jullie evenveel plezier met het lezen ervan!

Beestige groetjes,

las chicas belgas

De week dat Jos kwam...

Hola lieve mensjes thuis!

Zaterdagmiddag, de zon heeft eindelijk zijn intrede gemaakt in Lima en alweer is er een week gepasseerd in ons big-city-life op 10 000 km van jullie.

Zondagavond sloegen we met ons allen de handen in elkaar om een prachtmaal klaar te maken voor onze proffenavond. Topchefs Lien en Katrien toonden het beste van zichzelf in het bereiden van de quiches en Isabel en Katrien maakten weerom overheerlijke tomatensoep. Toke en ik toonden het beste van onszelf in het snijden van de groenten (onze keukencapaciteiten groeien hier met de dag!).

Maandagavond waren ze er dan: dé Jos, Jorge, Cecilia, Eva en Moncé: onze prof uit leuven en zijn Peruviaanse collega's. In Leuven zou zo een avond als deze onmogelijk (en wellicht ook bijzonder saai) zijn, maar hier was het een waar succes. Omdat de meeste genodigden op Peruviaans uur kwamen (lees 2 uur te laat) duurde de aperitief langer dan verwacht en zat (door de nodige wijn) de sfeer er veel sneller in dan verwacht. Een mix van Spaans-Engels-Frans en Vlaams werd gesproken, de soep en quiches werden gesmaakt, de speech van Jorge en de dankbaarheid van de proffen werden zeer geapprecieerd... Met spijt in het hart lieten we Jos terug naar het verre Leuven vertrekken , maar maakten alvast een afspraak voor een reunie in januari in een Peruviaans restaurantje in A'werpen.

De rest van de stageweek vloog net als de vorige weken voorbij. (Stiekem wordt er wel al afgeteld naar de langere reis). Ondertussen zitten we ook al aan salsa-les nr 4 en krijgen we ook dat ritme steeds beter te pakken ( ook dankzij de betere dans-partners die we steeds proberen te bemachtigen). Tussendoor maakten we ook wilden plannen voor...

... Katrien haar verjaardag. Op 26/9 stonden Lien en ik vroeg op : ballonnen en een pijlenparcours werden opgehangen, vers appelsiensap en croissants stonden voor haar klaar. 's middags werden pistolets en verse slaatjes voor haar bereid en kreeg ze een bezoekje aan de kapper cadeau (Robin, ze is nóg onweerstaanbaarder met haar nieuwe kapsel :D) en 's avonds trokken we naar een Siciliaans restaurant: de obers verwenden ons met gratis wijn en een uit volle borst gezongen 'cumpleanos feliz" waarbij katrien een kaarsje op haar overheerlijke tiramisu mocht uitblazen...

Helaas kwamen deze week ook de eerste griep-en buikvirussen ons een bezoekje brengen. Ahja, ze zijn er pas na 2 maand dus op zich kunnen we ons nog sterk noemen. En nu (een paar dagen en de nodige nachtrust later) voelen we ons alweer veel beter en zijn we klaar voor het komend weekend : de Islas Ballestas. Daarover op de volgende blog meer !

Om af te sluiten wil ik jullie nog het recept meegeven voor Lien haar nieuwe verslaving hier: Tequenos met guacamole. U neme
- vierkante stukjes loempia deeg
- verse witte kaas (zoals mozarella), tomaatjes, hesp of kalkoenvlees
- legt wat u graag lust op het stukje deeg
- doe wat water aan de rand van het deeg en rol het op
- bak het vervolgens 5 minuutjes met olijfolie in de pan

Voor de guacamole plet u een avocado, mengt u deze met kleine stukjes tomaat en v zure room , een snuifje zout en peper en een teentje knoflook (idd vergeten Baetens, dankjewel) en roert u alles dooreen. Buen Provecho!!

Veel liefs uit lama-land

De gringas

De man van ons leven

Enkele weken geleden verscheen het licht opnieuw in ons leven.

Ons hart sloeg sneller dan normaal,

last hadden we van klamme handen en blozende wangen.

Verder of breder kijken konden we niet meer.

Vlinders maakten zich meester van onze buik.

Er werden al eens handjes vastgehouden, blikken uitgewisseld.

Onze droom werd werkelijkheid.

Maak kennis met de man van ons leven...

donkere ogen

gebruinde teint

gitzwarte haren

aantrekkelijk

een tikkeltje stout

onweerstaanbaar

hard to get

dromerig

...

Alexander, 5 jaar.

HUACACINA, alstublief, dankuwel!

Ons tweewekelijks verslag van ons tripje voor u neergepend op deze mooie dinsdagavond, alstublief, dankuwel!

Dit weekend kozen we voor de optie aards paradijs. Inbegrepen in deze optie vindt u: een hotel dat lijkt op dat van tempation island ( twee verdiepingen die uitkijken op het zwembad(ja, die foto daar in de linkerbovenhoek), papegaaien die rustig de gasten lastig vallen met hun kunstjes, coctails aan het zwembad, palmbomen, ...), een overdosis aan mooie oorbelkraampjes, heerlijke restaurants, altijd zon en als ontspanning kan je kiezen voor de optie sandboarding, ...

Dit alles bevindt zich te midden in de woestijn. Vanuit het zwembad kijk je dan ook uit op een enorme zandberg waar je na een halfuurtje klimmen kan genieten van een magisch uitzicht en een prachtige zonsondergang (je moet natuurlijk wel op het gepaste moment naar boven gaan). Deze plaats leek ons dan ook ideaal als fotoshoot, echt een aanrader voor p-magazine (ze zijn reeds ingelicht). Naast fotoshooten kon je ook de optie sandboarden nemen. Dit valt te omschrijven als snowboarden maar dan toch nog heel anders (voor de snowboardkenners onder ons: zand remt veel meer af, moeilijker om te draaien maar veel zachter om te vallen). Eerst rijd je met een buggy (een zeer speciale jeep speciaal gebouwd om door de duinen te rijden) gigantisch snel door de woestijnduinen (walibi is er ECHT niks tegen) en dan mag je met je bord van de berg af op uw 2 benen of op uwen buik, aan ons de keuze. De ervaring valt niet te beschrijven als ik een poging onderneem kies ik dan toch voor onbeschrijfelijk!

Ondertussen zijn we ook te weten gekomen hoe de peruviaanse wijn gemaakt wordt en vooral hoe ze proeft. En blijven inschenken, man man man... Een interessante ervaring waar we veel van geleerd hebben!

Zo, kort bondig met veel jaloezie-ontlokkende elementen meer hoeft er niet in. Ik ben blij dat ik u min of meer een beeld heb kunnen geven van ons tripje (de foto's spreken bovendien dan ook boekdelen).

Hop naar het werkende leventje. Zoals vandaag lunchen met onze prof uit België en andere belangrijpe pieten, op hun kosten natuurlijk. Dit alles in het proffenrestaurant op het tiende verdiep van onze chique unief.

Uw jaloersmakende journalist om u en anderen te dienen.

X

Toke met doffe e

Mijn naam is hier lichtjes problematisch.

Een doffe e is immers onbestaande in het Castilaans.
Gevolg: ze vervangen de doffe e gewoon door eender welke klinker. Maak dus kennis met Toku, Toko, Toka, Tokè.

En daar begint de hilariteit, want 'toco' en 'toca' betekent zoveel als '(ik) slaag/ (ik) raak aan' (uiteraard beseffen ze niet dat mijn lieve naam met een k geschreven wordt...).
Gegiechel alom dus bij de kindjes en menig volwassene fronst zijn wenkbrauwen even bij het uitspreken van mijn naam.

Ook voor mij is het af-en-toe wat verdwaasd rondkijken, want met mijn beperkt begrijpen van het Castiliaans denk ik maar al te vaak dat de kindjes mij roepen, terwijl ze eigenlijk gewoon aan het spelen zijn...
Als ze mij wel degelijk roepen, moeten ze mijn naam (of wat zij menen dat mijn naam is) vaak enkele keren herhalen voor ik ook effectief reageer. Hoe zou je zelf zijn als je plots 4 roepnamen i.p.v slechts 1 hebt?

Misschien moet ik voorlopig weer even overschakelen op To, kwestie van de zaak voor iedereen wat te vergemakkelijken... ;)

Tranquillo domingo (Lazy Sunday)

Hola lieverds in dat verre land!

Zondagmiddag, 15.40, casa marfil.
Katrien en Toke zijn spelletjes over het lichaam aan het voorbereiden, Katrien en Isabel ontdekken net dat tikkertje in het Spaans 'chapada'heet en Lien en ik (lot) hebben net onze seksuele voorlichting aan elkaar opgezegd. Dinsdag is het immers 'Lá dia' en worden we voor de groep leeuwen - lees 'veertig wilde pubers' gesmeten.

Na een nieuwe Peruviaanse stageweek - 4 stagedagen afgelast in Copsy, 20 minuten op een busje staan wachten die ons dan zonder pardon voorbijflitst, 6 skype- gesprekken met de mama's en liefjes verder, 1 uur op voorhand melden dat het schooltje zijn vrije dag heeft, ontdekken dat er een romance bloeit tussen de Parisienne en de tijger uit Duitsland- waren we klaar voor het nieuwe weekend.

Vrijdag startten we met een heuze tequila-avond waar onze Peruviaanse vrienden gretig de shotjes achterover kapten. Toke en Katrien waren de moedigen onder ons die klaar waren om een stapje te gaan zetten in Baranco en veel zattemanspraat te aanhoren.

Zaterdag werd officieel onze "chill -day". Benen werden geschoren, zomerrokjes en topjes met decolte werden uit de kleurrijke kastjes gehaald want... we gingen naar... DE ZON !!! Hoera, we waren er helemaal klaar voor en sprongen op de microbus naar Cieneguilla! Onderweg werd weer duidelijk dat Lima de stad der contrasten is. Links zag je grote houten poorten met daarachter riante villa's terwijl aan de overkant golfplaten krotjes kleiner dan het gemiddelde Vlaamse tuinhuis stonden.

Beetje decadent (maar we gunden het onszelf) installeerden we ons met opgestroopte mouwen en zonnebril aan een stenen tafel van een prachtig restaurant. Fonteinen, folkloredansers, live bandje en een kan sangria lachten ons toe. Tevens kochten we het plaatselijke oorbellenkraampje leeg! Voor amper 5 sol had je drie prachtexemplaren en een geluksteentje cadeau.

Opeens was er overal mist en een lichte regen , dus gingen we op zoek naar een warm restaurantje waar we binnen konden zitten. Het conept 'binnen' kennen de Peruvianen precies nog niet goed, want we belandden heel idyllisch onder een grote boom aan een witte tafel met een glaasje rosé. Om onze handen te verwarmen kregen we twee kolenpotjes ter onze beschikking. Heel smakelijk werd er gegeten (eindelijk een lekker stukje vis voor Katrien, BBQ voor lien en mij, slaatje voor Isabel en een kommetje rijst voor Toke-met-de-buikkrampen), vele verhalen werden verteld en voldaan namen we het microbusje terug waar Katrien ons met open armen ontving voor een filmavondje.

Nu sluit ik gauw af want we vertekken binnen 2 minuten naar het circus!

Hopelijk gaat alles daar goed met jullie ! Alvast bedankt voor de leuke berichtjes en reacties die jullie ons stuurden!!

Veel liefs,

de gringas

Gezocht: Mister Proper (x6)

Hallo televisie, kijk is aan, mooi mooi...un dos tres, un dos tres, een salsa-les!

Met hoge verwachtingen (ritmische en knappe peruviaanse salsa-shakers) trokken we naar de universiteit voor onze allereerste salsa-les!

Helaas was er maar één die kon dansen: onze dansleraar met elastische heupen, een foute jeansbroek uit de johnny-boetiek, schoenen als botsauto's en met een look die verdacht veel op mister proper trok!

Onze partners daarentegen kwamen rechtstreeks van nerdjes-kamp, even een beschrijving (volledig geciteerd door sterreporter ter plaatse, mejuffrouw de swaef):

danspartner Toke: semi-hip type, last van vapeurekes (hij zweette zich te pletter in de openluchtdanszaal, *zucht*) en amper 2cm groter dan mezelf (aha, ze bestaan!!), gelukkig ook nog een semi-gevoel voor ritme

danspartner Lieselot: moeder natuur gaf deze jongen helaas geen ritme evenmin de nodige dosis spieren om een hand deftig vast te houden, laat staan een danspas te zetten...de gevolgen kan u al wel raden

danspartner Katrien Hermans: om het met de woorden van Mr Proper te zeggen: Spectacular! Wij blijven iets bescheidener, aangezien hij zijn ritme verloor als er geen muziek meer was...

danspartner Lien: geen commentaar, buiten categorie

danspartner Isabel: knap, ritmisch, sensueel, onweerstaanbaar (voor sommigen dan toch ;)), enige minpuntje: er zat een bladje in zijn haar (of is dit alternatief willen zijn?)

danspartner Katrien Hendrickx: oppersul, hield zijn winterjas de hele tijd aan en beweerde dat hij al kon salsa-dansen. Enige commentaar van Katrien na de les: volgende week wil ik een andere!

Samengevat: een magere 2,5/6, of is ons beeld van de latino-dansers gewoon iets té optimistisch?

We zijn benieuwd hoeveel punten wij van onze partners krijgen...

wordt vervolgd...

Como estas, Huaraz, como estas? Muy bien!!

Hola Belgica,

We zijn net terug van ons eerste weekendje buiten Lima: het wondermooie Huaraz!

Vrijdagavond vertrokken gepakt en gezakt met Cruz del Sur, dé veiligste busmaatschappij van Lima! En wat voor een bus! Eten, drinken, superdeluxe zetels met uitklapbare voet-en been-steuntjes en top-of-the-bill: gratis gatverwarming (en integenstelling tot de microbusjes voor één keer niet door een oververhitte motor waar je toevallig opzit ;)) De Spaans-gedubte film (met nog wel Engelse ondertitels, hoera!) en de hobbelige wegen herinnerden ons eraan dat we nog wel degelijk in Perú zaten.

Na een bijna slapeloze nacht (die 5 minuten niet meegeteld) wist 'the captain of the ship' ons te vertellen dat we in Huaraz waren! Een helblauwe hemel en de ochtendzon lachten ons toe in een schattig authentiek Peruviaans stadje! We settelden ons in een Hostal Carolina en genoten van een vers ontbijt op het terras in het zonnetje. Is er iemand jaloers? ;)

Meteen daarna vertrokken we op een geleid toeristisch tripje in de omgeving. Een altijd-pratende gids wist ons elk nutteloos detail in het landschap te vermelden. De eerste halte was een petroleumgroene lagune, echt supermooi! Lama's en schattige kindjes met lammetjes maakten het geheel helemaal idyllisch! Daarna kregen we 5 minuten tijd (check!) om foto's te trekken van gigantisch prachtige bergen! Een archeologische site had de eer om onze trip af te sluiten! Ook daar liet de gids weer van haar beste kant zien, met uitleg over elk steentje. Katrien en ik (Toke) genoten van de ingang, want de hoogteziekte speelde een beetje parten. Voor ons was de uitstap naar de lama's naast de ruïne het orgelpunt van het reisje ;) We waren allemaal onder de indruk van de pracht van de peruviaanse natuur, onze ogen rolden uit onze kassen. Omdat we veel in het busje moesten zitten, hebben we (uiteraard ;)) veel gebabbeld en kwamen er wat meer diepzinnige vragen naar boven, bijvoorbeeld: welk van de 4 elementen vind je het meest fascinerend, water-vuur-aarde of lucht?? Denkt daar maar is over na! (auteur wenst onbekend te blijven, naam te verkrijgen tegen betaling ;)) Een vroege nachtrust was meer dan welkom (op 3 dappere musketiers na, die nog naar Creperie Patrick trokken)!

De volgende dag was het weer vroeg uit de veren, om 6u 's morgens paraat voor dé reden waarom Lieselot mee naar Perú wou: Lagune 69 (laat de mopjes al maar komen ;)) Eerst een lange busrit, we geraken er zo stilletjesaan aan gewend, met tussenstop bij een authentiek marktje waar ze weer cavia's mishandelden, zie foto's Lieselot (nvdr: ik ga een front voor cavia's in Perú oprichten!). En dan reden we binnen in het nationaal park 'Huascaran' : onbeschrijflijk mooi! Check zeker al onze foto's, maar echt waar, het is nog niet half zo mooi als in't echt :) Met vele 'ooohs' en 'aaahs' reden we eerst langs steile bergwanden, meren (turquois-groen ditmaal), moeras-achtige vlaktes,... We werden er zowaar stil van! Ik wil jullie de opmerking van Lieselot niet onthouden: "amaai, zijt hier is een koei" :)

Maar we waren er van overtuigd dat het neusje van de zalm nog moest komen, dé lagune! We ondervonden echter al snel dat wandelen op 3600m nog een gradatie erger was dan het blokje rond met Evy. Op de plateaus moesten we maar om de 5minuten even pauzeren, maar op de steile hellingen was het echt 5 passen zetten, 5 minuten rust (met koekjes en water), 5 passen, 5 minuten rust. Het hoeft jullie dan ook niet te verbazen dat we er 3x zo lang over gewandeld hadden dan gepland. We voelden ons echt even Frodo op zijn lijdensweg (vooral ik dan toch, de rest is niet zo into Lord of the rings ;)). Na 4,5 uur zwoegen zagen we hem dan eindelijk: nog blauwer dan de blauwste smurf/lieselot haar pyjama/de helblauwste hemel dat je je kan voorstellen... Al het afzien was snel vergeten, want deze lagune was het waard! Opnieuw, we werden er zowaar helemaal stil van en Katrien helemaal wit (ja, die hoogteziekte is wel een hardnekkige ;)). Elegant als we waren, strompelden we de hele weg 2u lang terug...

Cruz del Sur bracht ons weer veilig naar het smoggerige Lima, oh wat waren we blij! ;)

We kijken al uit naar het volgende uitstapje!

Groeties van uw verslaggevers Lieselot en Toke en de 4 andere berggrieten!

sa...sa...sa...SALSA !

Hola guapos y guapas ,

Terwijl Isabel verse soep aan het maken is , typ ik (Lieselot) even het relaas van het afgelopen weekend.

Zaterdag waren er twee kindjes uit Hogar Anar ( het weeshuis waar Toke en Katrien werken) jarig, dus Lien en ik gingen samen met Toke en Katrien een kijkje nemen. Het werd ons snel duidelijk dat het Latijns- Amerikaanse ritme al met de paplepel wordt meegegeven, shaken dat die kindjes konden! We stonden er wat beduusd bij te kijken, maar na een tijdje dansten we volop mee. Tot groot plezier van de kindjes, vooral toen we ze de macarena aanleerden. Toen de kaarsjes op de overzoete taart werden uitgeblazen werd er uit volle borst 'GEEPIE BEERTDEEY TOU GJOE " meegezongen met direct daarna een veel ritmischer 'CUMPLEANOZ FELIZ'. Met spijt in het hart zegden we de kindjes dag en beloofden dat we zeker nog eens terug gingen komen om met hen te spelen.

Daarna was het tijd voor onze party. Na een iets of wat mislukte maaltijd in een heel goedkoop restaurantje ( de vegetarische spaghetti is hier met hesp en het zoutvat was verdwaald in de lasagna) trokken we naar Mira Flores waar we hadden afgesproken met onze 3 amigos (Dante, Sergio en Alfredo). Na enkele kleurrijke cocktails waren we helemaal klaar voor onze tweede salsabar. Heerlijk werd er geswingd, gezongen en tot in de vroege uurtjes genoten van de
live band...

De volgende ochtend (lees middag) skipten we onze culturele plannen naar het museum . In de plaats gingen we als 6 losgeslagen vrouwen op koopjesjacht in The Ripleys ( een droom voor alle vrouwen). Onze visa-kaarten werden nuttig gebruikt en helemaal voldaan van onze jacht keerden we huiswaarts.

's Avonds hielden we nog een rasechte girlsnight. Wijntje in de hand en helemaal ondergedoken in een deken keken we naar 'The Notebook'. Vele ''ooohs' , 'aaahs' , 'ik mis mijn vriendje', 'had ik maar een vriendje' ,... werden geslaakt! .
Zeker voor herhaling vatbaar, want de dvd's moet je hier gewoon in de winkel bestellen en de volgende dag liggen ze voor je klaar voor amper 3 sol ( nog geen euro).


Als afsluiter willen we jullie laten meegenieten van de plaatselijke hit. Gemiddeld horen we hem vier keer per dag in de microbus. Over een half jaar introduceren we hem zeker bij jullie! Luister en geniet : http://nl.youtube.com/watch?v=-jL2xlyaYvs&feature=related

veel liefs,

las gringas

Belgica, S.O.S!

Zoals Lien hieronder al aankondigde: volgende week staat ons eerste uitstapke op het programma en er zullen er nog veel volgen. We hebben dan ook besloten om wat aan onze conditie te werken, zodat Machu Picchu beklimmen een fluitje van een cent wordt! Gisteren de eerste start-to-run gelopen met Evy. We hebben sowieso al veel bekijks, maar joggende gringa's, de Peruanen weten niet waar ze het hebben!
Eén heeft echter de podcast van start-to-run offline gehaald en ik heb enkel nog les 1 tot 5 op computer staan.

Als iemand ons aan de andere lessen kan helpen en zo kan bijdragen aan ons "fit, slank en gebruind terug naar België-doel", wij zouden u eeuwig dankbaar zijn! 't Is niet voor ons, maar voor onze conditie!

Gracias!

poco a poco

Beste belgen,

Het leven gaat hier verder zijn rustige gangetje. Onze stageplaatsen beginnen langzaamaan op gang te komen. Bij sommige iets te langzaam maar we (ik spreek dan vooral in naam van lieselot en mij(lien)) hopen snel op verandering.
Een kleine schets van ons weekend
Vrijdagavond hebben we dirty dancing 2 in levende lijven meegemaakt. Met volleerde salsadansers trokken we naar "bar de cuba", een salsa bar in miraflores met live band (meer info vindt u bij onze foto's).
Om er even tussen uit te zijn, zijn we zaterdag naar San Bartolo getrokken. Een 'stranddorpje' hier zo'n 2 uurtjes vandaan. Eén van de meest verlaten dorpjes ooit in de winter... Aan de gesloten discotheken en hotels kon je wel merken dat het een bruisende stad was in de zomer. Maar het had zeker z'n charmes, zo maakte een restaurant voor ons speciaal kaaskroketjes nadat we boterhammen met kaas vroegen. En meer als rust (geen auto's) en frisse lucht hadden we niet nodig.
Zondag hebben we pachacamac bezocht (één van de zovele inca ruïnes die je hier kan vinden). Doordat het onze eerste inca ruïne was vonden we het zeker de moeite. De gids was niet altijd even verstaanbaar maar dat maakte het wel grappig.

En zo konden we er weer tegen. Laat die 'drukke' werkweek maar beginnen!
Trouwens lieselot en ik geven binnen een paar weekjes taller de sexualidad(een workshop over seksuele voorlichting) als er iemand interesse heeft kunnen wij deze ook in België geven :). Daarnaast moeten we nog andere workshops geven maar daar hebben we nog geen voorbereidingen over gehad. Het wordt een uitdaging die we graag aangaan!

Gisteren hebben we ons eerste 'reisje' gepland. Van 29 tot 31 augustus trekken we naar Huaraz. Een dorpje hier 7 uurtjes van waar je lagunes en prachtige landschappen kan bezichtigen. Wat we er allemaal gaan uitspoken zal u ongetwijfeld later nog meegedeeld worden.

Zo, we gaan is beginnen aan de pekes-stoemp met fishsticks (een echte peruviaanse specialiteit) en daarna gaan we ons wagen aan onze eerste salsa les.

Vele groetjes,

Belleke, kat, Riene, Lot, Zus en Zus

De eerste kennismaking

Ondertussen hebben jullie al een tijdje niets van ons gehoord. Het excuus? We zijn volop kennis aan het maken met onze stageplaatsen: bezoekjes, kennismaking met de kindjes en begeleiders, eerste observaties, reuniones met de tutores, ...
Voor Isabel en Katrien betekende dit laatste: op sleeptouw genomen worden door Jorge, langsheen de mooiste plekjes van Lima. Lien en Lieselot werden dan weer door Cecilia uitgenodigd om een (Peruaanse: ceviche en papas a la huancaina - misschien moeten ze de smaak ne keer uitgebreid beschrijven, voor de fans?:) maaltijd te nuttigen op de zoveelste verdieping van hun luxueuze universiteit. En ikke (Katrien) en Toke hebben vandaag tijdens de reuníon met onze Cecilia een literatuurlijst gekregen :)

In elk geval: het begint hier op gang te komen! Volgende week beginnen we allemaal echt te werken. Een eerste schets:
Toke en ik (Katrien) zullen elke maandag- en woensdagnamiddag elk een paar kindjes (casussen) volgen op het Consultorio. Het doel is voornamelijk observeren hoe de psychologen de - vooral - schoolse problemen van kinderen aanpakken. Deze stage zal dus eerder een tintje krijgen van wat ze hier psicología educativa noemen. We hebben ook gevraagd of Monce (Toke's persoonlijke begeleidster en prof op de Católica) ons de evaluatie-instrumenten van hier zou willen aanleren, aangezien we haar lessen op de unief niet kunnen volgen. We hopen stiekem dat we zo met de tijd misschien ook zelf wat diagnostiek zullen mogen gaan doen. Dinsdag en donderdag zullen we werken op Hogar ANAR, een tehuis voor kinderen die om verschillende redenen niet meer terecht kunnen bij hun eigen familie, of geen familie meer hebben. Momenteel wonen er enkel meisjes: de laatste jongen is een tijd geleden vertrokken. Blijkbaar gaf het mengen van jongens en meisjes problemen wanneer ze eenmaal in de pubertijd kwamen. In elk geval: er wonen dus 14 niñas, met leeftijden lopende van 2 tot 16 jaar. In de voormiddag zullen we telkens werken met de jongste groep (2-6 jaar). In de namiddagen zal onze tijd verdeeld worden over de andere leeftijdsgroepen. De bedoeling is dat we talleres gaan geven over zelfbeeld, sociale vaardigheden, 'vaardigheden voor het leven', ... Bij de kleintjes is het de bedoeling dat we allerlei vormen van stimulatie aanbieden: psychomotorisch, cognitief, creatief, ... Gisteren (donderdag) hebben we al een hele dag op hogar doorgebracht: in het begin was het even wennen, maar na een tijdje waren de meeste meisjes geïnteresseerd en enthousiast. Toke heeft alvast een volwaardige Engelse les gegeven, ik heb een ander kindje geholpen met haar huistaak rekenen. In elk geval: Ik en Toke kijken alvast uit naar onze tijd daar.

Wat de stages van Lien en Lieselot, en van Isabel en Katrien betreffen: uiteraard kunnen zij jullie daar waarschijnlijk meer en beter over vertellen. Maar iedereen is momenteel wel enthousiast over de stageplaatsen (uiteraard over de ene al wat meer dan over de andere...)

Andere - al dan niet - vernoemenswaardige gebeurtenissen:
- Ondertussen zijn we echt gedegouteerd van het verkeer hier. De voetganger de zwakke weggebruiker: het is er hier aan te merken! Maar ouders, niet ongerust zijn: we letten op en worden vaak ook geholpen door de Peruanen.
- Intussen beginnen we het systeem van de combi's en microbussen ook al te kennen. Afgezien van het feit dat ze af en toe stampvol zitten, zijn deze echt supergoed om je doorheen heel Lima te verplaatsen.
- Gisteren scheen de zon! :) een stralendblauwe hemel boven Lima. Lien en Lieselot hebben er alvast van liggen genieten aan de fonteinen van de unief...
- De universiteiten zijn hier overduidelijk verschillende van wat wij kennen. Zoals eerder vermeld: de universidad de Lima is superchique, met golfterrein en obers in het restaurant inclusief. De Católica is gigantisch, en er lopen herten en eekhoorns rond op de campus. Die van San Marcos is dan weer de oudste, en volgens Isabel en Katrien supermooi.
- Vanavond hebben we een eerste date met de Peruaanse jongens die we op de kennismakingsdag van de Católica hebben leren kennen: Dante, Sergio en Alfredo. Wie weet bloeit daar iets moois? :)

Bueno... Binnekort in elk geval meer nieuws!

Hasta pronto!

Hola Shakira!

De vorige dagen hebben we onze eerste stappen in Lima gezet en we willen jullie onze eerste impressies niet onthouden:

* We zijn gaan eten in een vegetarisch restaurant. Het voorgerecht was ofwel spinaziesoep die best wel te eten was, maar het andere was één of ander maïsding dat verdacht veel naar sigaret smaakte. En ook het dessert was van bedenkelijke aard: één of andere grote gummybeer, maar dan in puddingvorm... Maar dit kon ons niet zoveel deren, want dit alles (+drank) kregen we voor 5 sol (= € 1). Qué barrato!

* Op de site van het kmi stond dat het in Lima nooit regende. Hallo Frank Deboosere, het miezert hier wel degelijk (of is het de smog die naar beneden valt??). Ook de temperaturen vallen nog een beetje tegen voor dit zuiderse land (denk dus maar niet dat we het zoveel warmer hebben dan jullie en al lekker bruin zien ;))

* We hebben ook al de toerist uitgehangen: we hebben de plaza de armas (zoiets als de grote markt) bezocht, samen met de kathedraal (heel veel jezús hier). Op zich wel groot en indrukwekkend, maar nu ook weer niet zo heel wauw. Aan de trappen van de kathedraal kwam er een straatkindje bij ons om kleine poppetjes te verkopen. Zijn hese stem en zielige gezichtje konden we heel moeilijk weerstaan, dus we zijn bezweken...Lien en Isabel kochten een poppetje. We merken echter wel dat de kindjes goed getraind worden om zo zielig mogelijk te kijken en ons te blijven achterna lopen.

* Het bussensysteem werkt hier net iets anders dan De Lijn. Eender waar kan je op een microbusje stappen. Deze busjes bestaan in alle kleuren en maten en zitten meestal helemaal volgestouwd. Vanuit de bus roept 'de kaartjesman' constant welke richting ze uitrijden en kan je er vervolgens opspringen. Deze busjes zijn wel ideaal om sociale contacten te leggen en ook weer spotgoeikoop (1 sol voor een rit).

* Gisteren kwamen we bij toeval op een 'Feria peruviana' uit, een soort marktje waar je typische gerechten en duizenden poncho's kon kopen. Wij waren lichtjes gedegouteerd van de plaatselijke specialiteit: gefrituurde cavia (die lagen daar gewoon helemaal onthaard en geplet te wachten om opgepeuzeld te worden, brrrr...). De souvenirtjes daarentegen vielen wél in de smaak, dat zullen jullie wel merken als we terugkomen ;)

* Het Limanese verkeer is er eentje om 'u' tegen te zeggen. In de aanbieding: autowrakken, een toeter en vooral geen verkeersregels. Als voetganger oversteken is dan ook een waar avontuur :). Ondanks deze chaos slagen de meeste chauffeurs er toch nog in hun aandacht op de Belgische "Sharika's" te richten en er lustig op los te fluiten. Wij zijn ondertussen er al in getraind flauw terug te glimlachen ;)

* s' Avonds was het tijd voor onze eerste Peruaanse party. Dit deden we in het gezelschap van enkele Duits-Peruaanse 'binken'! In een klein wit busje reden we met zijn tien (!) naar de Peruaanse uitgangsbuurt. De club had trekken van dirty dancing 2: sensueel werd er gedanst, goor werd er gekust...We voelden ons echt een 'buitenlander'. Onze peruaanse amigos waren wel zeer zorgzaam, we voelden ons beschermd. En we hebben ons zeker geamuseerd! Tegen dat jullie lekker van croissants en pistoles aan het genieten waren, kropen wij veilig en wel in ons bed.

Bruselas-Nueva York-Lima

Woensdag 6 augustus
6.30u: We ontmoeten elkaar in de luchthaven. Kleine piepoogjes en bange hartjes, maar toch vol enthousiasme!

9.00u: Dag mama, dag papa, dag vriendje(s), dag oma! we zien jullie graag terug over een half jaar!

9.45u: Vamos! Het eerste mega-vliegtuig is vertrokken! Op het programma: Made of honor (cliché alom, maar toch 'oooooh' ;)) en Kung Fu Panda (hilarische beestjes). Tussendoor frissen we onze Spaanse woordjes nog wat op. Het menu (in deze volgorde): pindanoten met zout, lasagne/kip met groentjes en broodje en appeltaartje, hot dog met extra kip en mosterd en chips. Daarbij ook nog eens drank à volonté. Geen wonder dat wij gaan verdikken ;)

18.00u: We komen aan in thé USA. Dikke mensen viel nog wel mee, maar hun onvriendelijkheid en cawbooy-engels kan wel tellen! Verder totale check, tot-en-met vingerafdrukken en schoenen uitdoen. Onze eerste kennismaking met het Spaans was bij het afkondigen van onze volgende vlucht, blij dat we weer verder konden!

20.45u (14.45u lokale tijd): Hopakee, weg ermee! We proberen in alle mogelijke houdingen te slapen, maar dat was niet bepaald een groot succes. Het eten daarentegen was weer overvloedig aanwezig: beef/chicken met groentjes met kaas en koekjes, warm kipfilet-broodje met twix en gestoomde wortelen (in een zakje, hmmm).

Donderdag 7 augustus
04.00u (21.00u lokale tijd): Eindelijk aankomst in Lima! Na het opstapelen van onze kilo's bagage mogen we ze er weer afhalen bij de douane (we hadden het geluk om 2x rood licht te hebben, wat inhoudt dat je bagage gecheckt wordt, hoera!). Dan toch eindelijk het bordje 'Katrien Hendrickx' en 'Liens en Lienselot' gespot, helaas geen enkele peruaan die op Katrien en Isabel stond te wachten... Vervolgens een eerste veilige rit door Lima. We liepen er verdacht zomers bij tegenover de peruvianen. ;)

Na een eerste semi-spaans gesprek werden we opgedeeld in 2 huizen, het guesthouse Casa Marfil (waar we oorspronkelijk alle 6 zouden zitten) en het huis van de familie Ponce (zeg maar Clement en Maria).

08.00u (01.00u lokale tijd): Terwijl Toke's papa weeral op het werk zit, kruipen wij eindelijk op een plank, ah nee, het is een bed ;) Het is nog een beetje wennen aan deze nieuwe cultuur...

De eerste stapjes

Met deze blog willen we jullie op de hoogte houden van onze allereerste stapjes (waarvan dit er één is) tot onze volwaardige trektochten doorheen onze Peruviaanse stage.

Geniet ervan, want dat zullen wij ook doen!